Αν δεν διψάς για έρωτα, μην μου χτυπάς την πόρτα..

Γράφει ο Παντελής Χατζηκυριάκου

Και κάπως έτσι χτύπησες την λάθος πόρτα. Μια βαριά σιδερένια πόρτα που ξέμεινε σφραγισμένη από καιρό.
Αλήθεια, ανάμεσα σε τόσες άλλες, αυτή βρήκες να χτυπήσεις; Τι σου κίνησε την περιέργεια; Η κατάμαυρη σκουριασμένη της όψη, ή αυτός ο απόκοσμος ανατριχιαστικός θόρυβος της αλυσίδας που τόσο βάναυσα αντηχεί σε κάθε σου προσπάθεια;

Πρόσεξε σε παρακαλώ πολύ, γιατί δεν υπάρχουν και πολλά που να αντέχεις εδώ.
Μόνο την ησυχία σου θα καταφέρεις να χάσεις. Να εκτροχιαστείς από την συμβιβασμένη σου καθημερινότητα και να στερηθείς την πολύτιμη βόλεψή σου.

Ξανασκέψου το όσο είναι νωρίς.
Ξανασκέψου το γιατί, η φουρτουνιασμένη μου θάλασσα γλυκιά μου, δεν τις αντέχει τις άπνοιες και στο λιμάνι μου, δεν δένουν τα μικρά βαρκάκια.
Αν κάτι τέτοιο ψάχνεις, καλύτερα να κοιτάξεις αλλού. Στα γνώριμα, τα εύκολα, τα απλά και τα σίγουρα.
Εκεί που δεν χρειάζονται πολλά. Εκεί που όλα είναι ελεγχόμενα. Εκεί που όλα ξεκινούν με λίγη ζάλη και τελειώνουν με ένα μήνυμα. Εκεί που το συναίσθημα αγνοείται και πρυτανεύει η λογική.

Γιατί μικρή μου, οι άνθρωποι που γνώρισαν τη μοναξιά τους και συμφιλιώθηκαν με δαύτη, δε την αποχωρίζονται εύκολα και χωρίς λόγο.
Οι άνθρωποι που κάποτε ένιωσαν το αληθινό, το έντονο και το αμοιβαίο, δε κάνουν οικονομία στα συναισθήματά τους. Δεν τα χωρούν σε καλούπια και δεν αρκούνται στα λίγα.
Αν φοβάσαι να πονέσεις, αν διστάζεις να ρισκάρεις, να πέσεις και να σηκωθείς, τότε χτύπησε κάποιαν άλλη πόρτα.
Αν δε διψάς για έρωτα, αν δεν λαχταράς να επενδύσεις, να ζήσεις την στιγμή, τον χρόνο σου θα χάσεις.
Το νου σου λοιπόν μάτια μου και στο επόμενο χτύπημα, τελειώνουν οι δικαιολογίες.

Παύουν τα “ίσως” και εκπνέουν τα “μάλλον”. Σβήνουν τα “περίμενε” και πεθαίνουν τα “θα δούμε”.
Αντέχεις; Είσαι έτοιμη να τολμήσεις το κάτι παραπάνω; Είσαι έτοιμη να μπεις στον χορό και στη συνέχεια να αναλάβεις τις ευθύνες των πράξεών σου;
Είσαι σίγουρη πως θες να γίνεις το κλειδί που θα ανοίξει αυτή την κλειδαμπαρωμένη πόρτα και να την διαβείς;
Αν είσαι, θα σου χαρίσω τον κόσμο ολόκληρο. Αν όμως όχι, σταμάτα το εδώ.
Πέρασα από σαράντα κύματα για να χωρέσω σε μια κουταλιά νερό.