Κατάφερες, και το τίποτα, έγινε καλύτερο από εσένα.

Και το τίποτα να βασιλεύει στη ζωή μου από ‘δω και πέρα, θα είναι καλύτερο από σένα.
Πόσο ψεύτικος, πόσο εκκωφαντικά άδειος αποδείχτηκες..
Σε έλουσα με τα δώρα της αγάπης, με τα δάκρυα της ευτυχίας, με τη θέρμη της ηλιόλουστης αγάπης μου..
Και το μόνο που είχες να κάνεις, ήταν να τα σκουπίσεις από πάνω σου με τη βρώμικη πετσέτα του εγωισμού σου..
Η αλήθεια μου συγκρούστηκε με το ψέμα σου και η έκρηξη της συνάντησής τους γέννησε έναν έρωτα υποθετικό, μονόπλευρο.
Έναν έρωτα γεωμετρικά σχεδιασμένο, κομμένο και ραμμένο στα πλαίσια των αναγκών σου.
Η ανάγκη σου για επιβεβαίωση, η δίψα σου για αποδοχή, σχεδίασαν τα άψογα τοποθετημένα όρια της καρδιάς σου.
Μιας καρδιάς που μόνο της καθήκον ένιωσε, το να αιμοδοτεί το τετράγωνο, συστηματικό μυαλό σου.
Ικανοποιούσα τις ανάγκες σου αυτές αγόγγυστα, μέχρι τη μέρα εκείνη που σήκωσα κεφάλι και απαίτησα ό,τι θεώρησα αυτονόητο: εσένα.
Και τότε ακριβώς, έπεσε η σιδερένια μάσκα σου και παρουσιάστηκε μπροστά μου με όλη της τη θαμπή λαμπρότητα, η αληθινή σου υπόσταση..
Η δειλία και το ψέμα σου, ο κακομαθημένος εαυτούλης με τα άδεια χέρια, τα άδεια μάτια.
Τα μάτια αυτά που λάτρεψα, που είδα μέσα τους εμένα.
Ζήσε με το θρίαμβο της ήττας σου, πορέψου αγκαλιά με το κενό που σε αποτελεί.
Η αχαρτογράφητη, άδεια σου αγκαλιά, δε θα βρει κανένα ζευγάρι χέρια να κουμπωσει.
Τέλος. Επιτέλους.