Οι γυναίκες – αγρίμια δεν πληγώνουν ποτέ τις ψυχές που αγαπούν! 

Γράφει η Λαμπρινή Νίκου

Τι γνώριζες αλήθεια για την κολλητή μου;
Τίποτα..
Ένα μόνο είχες να λες, ότι είχε “θέματα”.
Άκου λοιπόν φίλε μου να μαθαίνεις!
Ήσουν πάντα απών! Δήλωνες μια παρουσία και εξαφανιζόσουν.
Κι όμως εκείνη κατάφερε και αναδύθηκε από την άβυσσο, στην επιφάνεια της ζωής της.
Προσπάθησε πολύ, και ξέρεις γιατί;
Γιατί είχε δώσει όλο της το είναι σε εσένα.
Σε πίστεψε, σε λάτρεψε κι εσύ τα γκρέμισες όλα. 
Την είδαμε όμως και πάλι να γελά, να φωτίζεται το πρόσωπό της κι έγινε και πάλι η φίλη μου! Ο δικός μου ο άνθρωπος!
Πήρε και πάλι τη ζωή στα χέρια της! 
Την τραγούδησε τη ζωή, την χόρεψε και την γλέντησε! 
Ένα τσιγάρο στο χέρι κι ένα ζεϊμπέκικο είναι η ζωή της. 
Ένας χορός, όλη της η ύπαρξη! 
Αυτή είναι η κολλητή μου!
Μια ψυχή που ξέρει να αγαπά, να αποχωρεί με όσο πόνο κι αν έχει από εκεί που δεν χωρά και να το κάνει με αξιοπρέπεια.
Ένας αητός που πετά ελεύθερος..
Ένας άνθρωπος που της αξίζει να αγαπηθεί.
Αυτή είναι η κολλητή μου!
Και ξέρεις κάτι; Τελικά εσύ ήσουν ο αδύναμος να σταθείς στο πλάι της.
Τα αγρίμια δεν τα δαμάζεις, μόνο τα αγαπάς.
Μόνο έτσι ημερεύει η ψυχή τους και εσύ δεν άντεξες να το κάνεις αυτό γιατί έμαθες να αγαπάς με όρους, προϋποθέσεις και όρια.
Στην αγάπη δίνεσαι, αγαπάς και αποδέχεσαι!
Αφιερώνεσαι, αφήνεσαι, παραδίνεσαι!
Αυτή είναι η κολλητή μου φίλε.. ένα ήρεμο αγρίμι που δεν κατάφερες καν να το πλησιάσεις!
Τι ήθελε;
Μόνο αγάπη. Αγκαλιά και να αφεθεί η ψυχή της. Να νιώσει το απόλυτο!
Το έψαχνε, το πάλευσε, σε πλησιάζει κι εσύ το έβαζες στα πόδια.
Έφευγες! Όλο έφευγες κι όλο και πιο μακριά.
Τι φοβήθηκες;
Τα αγρίμια δεν πληγώνουν ποτέ τις ψυχές που αγαπούν!
Κι εσύ δεν άντεξες ένα αγρίμι στη ζωή σου!
Αυτή είναι η κολλητή μου.
Αυτή είναι η Θέμιδά μου!