Τον άπιστο ακόμα κι αν τον συγχωρήσεις, δεν θα τον ξαναεμπιστευτείς ποτέ.

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

Αυγουστιάτικο μεσημέρι στην παραλία.

Είναι η ώρα που έχει λίγη ησυχία, γιατί πολλοί είναι εκείνοι που προτιμούν τη δροσιά του δωματίου και όσοι έχουν απομείνει απολαμβάνουν μπύρες και ουζάκια κάτω από τις πολύχρωμες ομπρέλες.

Χαμένη στις σελίδες του βιβλίου που διαβάζω, δε δίνω σημασία στο τι γίνεται γύρω μου, μέχρι που μια φωνή με κάνει να σηκώσω το βλέμμα και να αντιληφθώ τη γυναικοπαρέα δίπλα μου. Χωρίς να θέλω πιάνω σκόρπιες κουβέντες. Ρίχνω κλεφτές ματιές και προλαβαίνω να δω τη μια να σκουπίζει γρήγορα τα δάκρυα που κυλούν στα μάγουλά της, καθώς διηγείται στις υπόλοιπες την απιστία του άντρα της. Εκείνες ακούν με προσοχή και πότε πότε κάνουν κάποιο σχόλιο, μέχρι που φτάνουν στο καυτό ερώτημα: Και τώρα τι γίνεται;

Ασυναίσθητα κλείνω το βιβλίο και περιμένω να ακούσω την ετυμηγορία τους. Θα τον συγχωρήσει τον άπιστο ή όχι; Δύσκολη απόφαση και θέλει σκέψη και προσοχή. Μα πρώτα απ’ όλα αναλύουν τα γιατί και κυρίως τις πιθανότητες να το επαναλάβει.

Η καθεμιά λέει τα δικά της. Άλλη θυμάται μια δικιά της εμπειρία, άλλη διηγείται μια ιστορία που κάπου άκουσε, η τρίτη όσα έχει διαβάσει σε διάφορα άρθρα. Μα η ουσία είναι μία. Κι αν το ξανακάνει;

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή της ζωής μας αντιμέτωποι με μια απιστία, που είτε τη μάθαμε είτε απλά την υποψιαστήκαμε. Και μετά τη συνειδητοποίηση της κατάστασης το δίλημμα είναι πάντα το ίδιο. Μπορώ να ξαναεμπιστευτώ ή θα το ξανακάνει με την πρώτη ευκαιρία;

Σίγουρα η απάντηση δεν είναι απλή και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, και κυρίως από το πόσο ουσιαστική είναι η σχέση μας και πόσο καλή η μεταξύ μας επικοινωνία.

Μερικές φορές η απιστία δεν είναι τίποτα άλλο από μια στιγμιαία επιπολαιότητα, που απλά μας κάνει να εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο τη σχέση μας και να αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά σ’ αυτήν.

Τις περισσότερες φορές, όμως, η απιστία είναι μια συμπεριφορά που εξαρτάται από το χαρακτήρα του ατόμου και θα επαναληφθεί με την πρώτη ευκαιρία.

Σίγουρα η πρώτη φορά δεν είναι εύκολη. Από τη μια είναι ο πειρασμός, από την άλλη ο φόβος της αποκάλυψης, και οι δισταγμοί είναι πολλοί. Η γοητεία του κρυφού και του καινούριου όμως είναι πολύ ισχυρή και η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και εξουδετερώνει τις τελευταίες αντιστάσεις. Εκείνος που απιστεί θα βρει σίγουρα ένα σωρό δικαιολογίες για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να μη νιώθει τύψεις. Ίσως να νιώσει άσχημα, ίσως και να το μετανιώσει, αλλά από τη στιγμή που θα ενδώσει στον πειρασμό δεν υπάρχει επιστροφή.

Η πρώτη φορά είναι πάντα καθοριστική. Είναι η στιγμή που θα πρέπει να περάσει εκείνη τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ πίστης και απιστίας. Είναι το ρίσκο που παίρνει και ο κίνδυνος που αγνοεί. Είναι η εφήμερη απόλαυση του απαγορευμένου, που δίνει άλλη διάσταση στην απόλαυση. Είναι η απόδραση από τη ρουτίνα της μακροχρόνιας σχέσης και η έκπληξη του καινούριου.

Ας μη γελιόμαστε… Το θέμα είναι να μη γίνει η αρχή. Γιατί μετά κάθε επόμενη φορά είναι όλο και πιο εύκολη, μέχρι που γίνεται συνήθεια και τρόπος ζωής. Ειδικά αν η απιστία δε γίνει αντιληπτή, οπότε στη συνείδηση του άπιστου είναι ως μη γενόμενη. Εξάλλου, ό,τι δε γνωρίζεις δε μπορεί να σε βλάψει, έτσι δε λένε;

Κάποιος που έχει απατήσει έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να το ξανακάνει, ιδιαίτερα αν έχει καταφέρει να δικαιολογήσει την πράξη του στον εαυτό του έτσι ώστε να μη νιώθει άσχημα και αν έχει καταφέρει να την κρατήσει κρυφή, οπότε δεν έχει υποστεί τις συνέπειες.

Μετά την πρώτη απιστία, κάθε επόμενη φορά είναι πιο εύκολη. Οι δικαιολογίες και τα αναγκαία ψέματα βρίσκονται όλο και πιο εύκολα και συχνά είναι τόσο πιστευτά που και ο ίδιος ο άπιστος είναι βέβαιος ότι είναι απόλυτα εντάξει και δεν κάνει τίποτα κακό. Μη σου πω ότι μπορεί και να θυμώσει αν τολμήσει κάποιος να εκφράσει την παραμικρή υποψία για τη συμπεριφορά του. Στο δικό του μυαλό όλα είναι ξεκάθαρα και δεν υπάρχει λόγος να νιώθει άσχημα. Στο κάτω κάτω οι εφήμερες περιπετειούλες του δεν έχουν καμία σημασία.

Κι αν είναι τυχερός και δεν τον τσακώσουν, τότε τίποτα δεν τον σταματάει. Έχει βρει τον τρόπο να καλύπτει τις όποιες ανάγκες του και να είναι ευχαριστημένος. Και ούτε καν του περνάει από το μυαλό ότι μ΄αυτή τη συμπεριφορά μειώνει πρώτα απ΄όλα τον εαυτό του, κι ύστερα την ανυποψίαστη σύντροφο. Στο δικό του κώδικα ηθικής όλα είναι ξεκάθαρα.

Μα κι αν κάποια στιγμή τον ανακαλύψουν, είναι σίγουρο πως θα βρει τρόπο να δικαιολογηθεί και να ζητήσει άλλη μια ευκαιρία. Κι ας μην την αξίζει. Και τότε η απόφαση είναι δική μας.

Γιατί ακόμα κι αν συγχωρήσουμε δε μπορούμε να ξεχάσουμε. Θα ζούμε πάντα με το φόβο ότι ίσως ξαναγίνει και σίγουρα δε μπορούμε να εμπιστευτούμε ποτέ ξανά. Και σχέση χωρίς εμπιστοσύνη είναι καταδικασμένη να αποτύχει.