Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.
Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που τις κοιτάς και χαμογελάς.
Δεν είναι οι πιο όμορφες, δεν είναι οι πιο εντυπωσιακές, έχουν όμως το πιο καθαρό και το πιο ζεστό βλέμμα.
Είναι η ψυχή τους τόσο γεμάτη που ξεχειλίζει ομορφιά.
Είναι η αύρα τους τόσο γοητευτική που δεν μπορείς να φύγεις από κοντά τους.
Είναι γυναίκες που τις ερωτεύεσαι για το είναι τους!
Είναι γυναίκες που θα περάσουν από την ζωή σου και το σημάδι τους δεν θα έχει πόνο.
Θα σε αγγίξουν για να σε σαγηνεύσουν. Θα σου μιλήσουν για να σε ταξιδέψουν.
Δεν θα σου κρύψουν τα σκοτάδια τους και δεν θα σου πασπαλίσουν με χρυσόσκονη την ύπαρξή τους για να κερδίσουν πέντε λεπτά παραπάνω την προσοχή σου.
Είναι οι γυναίκες που τις καμαρώνεις στο πλάι σου.
Κάνεις τα πάντα για να τις βλέπεις να χαμογελούν.
Τις αναζητάς, τις αγαπάς, τις προστατεύεις, τις προσέχεις.
Και ξέρεις πως το αξίζουν!
Το αξίζουν γιατί έχεις περάσει χρόνια να σκορπίζεσαι σε εκείνες τις άλλες.
Εκείνες τις σάπιες μέχρι το μεδούλι που θα σου συστηθούν για τάχα μου υπεράνω, τάχα μου εκλεπτυσμένες, μορφωμένες, που θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο από την… πλέμπα!
Γυναίκες με χρυσόσκονη και βλέμμα σκοτεινό.
Μάτια μισάνοιχτα γιατί το φως δεν το αντέχουν.
Γυναίκες που πλασάρονται για θησαυροί και μόνο όταν ανοίξεις το σεντούκι του κενού τους βλέπεις τον άνθρακα.
Γυναίκες χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια, χωρίς ηθική και το κυριότερο χωρίς καμία αξιοπρέπεια.
Κι εσύ, εσύ ως άλλος Δον Κιχώτης, προσπάθησες να πιστέψεις στο καλό τους κι έχασες το χρόνο σου, την ησυχία σου και το κυριότερο;
Την πίστη σου στις γυναίκες.
Κι όμως φίλε, η ζωή, αποζημιώνει.. και σου στέλνει εκείνη την άλλη.
Εκείνη που δεν θα σου μιλήσει για την “αγιότητά” της αλλά θα σου πει για τα λάθη της, για τα ελαττώματά της, για τις ατέλειές της.
Κι εσύ, εσύ θα καταλάβεις πως αξίζει γιατί πλάι της, χαμογελάς.
Γιατί την θαυμάζεις και λες.. αξίζει ρε φίλε!
Γι’αυτή τη γυναίκα να παλεύεις..
Την άλλη.. άσ’την εκεί, στον σωρό της ψευτο-ζωής της.
