Ένα ταξίδι ακόμη και μια φωνή να φωνάξω σ’ αγαπώ!
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Κι όμως δεν μπόρεσα ποτέ να ξεφύγω απ’τον εαυτό μου.
Πάντοτε εκεί ήμουνα να κοιτάω στους φεγγίτες της ψυχής μου.
Πάντοτε να χαϊδεύω τα μπαλκόνια του παρελθόντος.
Εκεί να ουρλιάζω, μια βόλτα ακόμη σαν να μην υπάρχει αύριο.
Το σήμερα ζήσε, το χθες ξέχασε το μου φωνάζω και συγκρούεται η αναπνοή μου με τον καπνό του τσιγάρου μου.
Γιατί έρχονται στιγμές που με πνίγουν, στιγμές που αναδύονται τόσα και ξεσπάω σε κλάματα.
Πού πήγαν όλα θεέ μου;
Σκέψεις, λέξεις, μήνες, χρόνια, συναισθήματα;
Κι ακόμη χτυπάει η καρδιά μου, σε κείνη την άκρη στην θάλασσα που χάιδευα με το βλέμμα τα κύματα.
Τα κύματα της ζωής μου, τα κύματα της αγάπης μου, τα κύματα του καημού μου.
Είχα φύγει, δεν ήμουνα πια εκεί, αλλά κανείς δεν το κατάλαβε.
Μονάχα κάποιες ώρες περνούσε ένα περιστέρι και μου έγνεφε κάποια λόγια.
Μπάλωσα και την αντοχή μου με περηφάνια και έκοψα τον ομφάλιο λώρο που με κρατούσε.
Και κάθε που σκαλώνω στο αόρατο, μονολογώ μονάχη μου μ’έναν νεκρό λόγο.
Δεν είχα πια λόγο να μένω στο σκοτάδι, είχα ήδη συμφιλιωθεί με το συνειδητό μου.
Κι εσύ πάλι με το ασυνείδητο μου συνομιλούσες, αυτό που ποτέ δεν αγάπησες.
Μην κρίνεις την συνείδηση μου, γιατί μόνο όταν αισθάνομαι αγαπάω.
Μόνο όταν αισθάνομαι αγκαλιάζω.
Κι όταν αγκαλιάζω εγώ σου κόβεται η αναπνοή.
Έλα πάμε, σε λίγο νυχτώνει.
Άσε τις ακροθαλασσιές, εδώ είναι θα σε περιμένουν για ένα ταξίδι ακόμα.
Την διαδρομή του ήλιου μην ξεχάσεις.
Μια βόλτα ακόμη, ένα ταξίδι ακόμη, μια φωνή να φωνάξω σ’αγαπώ!