Έρωτας ήταν τελικά…μα από φόβο χάσαμε!

Γράφει η Κατερίνα Κυπρίου

Δάχτυλα πλεγμένα τόσο σφιχτά, που λες κι ανήκουν σε ένα σώμα. Ανάσες καυτές, σαν δράκοι που εκτοξεύουν απ’ το στόμα τους φωτιές και καίνε τα πάντα γύρω τους. Χείλη που σμίγουν στην αρχή αργά, βασανιστικά και μετά τόσο απαιτητικά, σαν να θέλουν ν’ αρπάξουν όλη τη γεύση και τη γλύκα που περιέχουν. Δυο καρδιές που πάλλονται στον ίδιο ρυθμό και ταράζουν την ησυχία της νύχτας. Φλέβες διογκωμένες, λες κι από στιγμή σε στιγμή θα σπάσουν, σκορπώντας το αίμα τους παντού. Δυο ψυχές φτιαγμένες με απόλυτη αρμονία. Δυο κορμιά παραδομένα στον ίδιο μυστικό χορό, έναν χορό που αφυπνίζει όλες τις αισθήσεις! Δυο μάτια που κοιτιούνται τόσο βαθιά, που και η καρδιά ακόμα υποκλίνεται μπροστά τους. Δυο βλέμματα ακουμπισμένα με ευλάβεια, που λένε όσα τα χείλη ντρέπονται να ομολογήσουν!

-Κράτησέ με σφιχτά…
-Σε κρατώ, μα ξέρω πως θα φύγεις.
-Αν αφεθώ, να ξέρεις θα καούμε.
-Αφέσου εσύ κι ας γίνουμε και στάχτη.
-Μην σταματάς ποτέ να με φιλάς.
-Μέσα απ’ τα χείλη σου να ξέρεις ξεδιψώ.
-Ακούω την καρδιά σου που χτυπά.
-Θαρρώ πως μια καρδιά ακούγεται εδώ μέσα.

-Κάτι σαν αίμα μου μυρίζει ξαφνικά…
-Είναι απ’ τον πόνο, που θα φέρει ο χωρισμός.
-Κάτι σαν κρύο μου ανατριχιάζει την ψυχή.
-Είναι απ’ τον πάγο, που θα φέρει η λησμονιά.
-Μην πάψεις ποτέ να με κοιτάς.
-Όπου κι αν είμαι, μόνο τα μάτια σου θα βλέπω.

-Πες μου λοιπόν πως μ’αγαπάς…
-Δεν ξέρω αν πρέπει, δεν ξέρω αν μπορώ.
-Πες μου τότε, πως μπορώ να σε αισθάνομαι δικό μου…
-Φοβάμαι, μάτια μου, πως δεν ανήκω πουθενά.
-Φεύγω…θα κάνεις κάτι για να με κρατήσεις;
-Φοβάμαι πως όσο κι αν γίνω για σένα φυλακή, πάντα πρώτος εγώ θα δραπετεύω.
-Μα γιατί; Γιατί, πες μου γιατί;
-Δεν ξέρω, αγάπη μου, δεν έχω απαντήσεις!

-Εγώ όμως ξέρω… να σου πω;
Έρωτας ήταν τελικά…μα από φόβο χάσαμε!