Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Ας έρθει μια μέρα που θα τα μπορούμε όλα και η λαχτάρα με την προσμονή για τα όνειρα θα ξεχειλίζουν από μέσα μας. Εμείς θα αντιστεκόμαστε στη σιγουριά, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από άρνηση για ζωή και δε θα φοβόμαστε να γευόμαστε τα δάκρυα εκείνης της παράξενης χαρμολύπης, που γεννάται από τη σκέψη και το ενδεχόμενο να ζήσεις τη ζωή που πάντα ήθελες.
Ας έρθει μια μέρα που θα κοιτάμε γύρω μας και θα βλέπουμε ανθρώπους καθάριους, σαν αερικά, που ηχούν τίμια κι αυθεντικά και αρνούνται να βυθιστούν στον βούρκο της ψευτιάς και της εικονικής πραγματικότητας. Να μπορούμε να κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια κι εκεί να βρίσκουμε όλες τις απαντήσεις, χωρίς να πρέπει να κοστολογούμε φίλους και παρουσίες, μήτε εικόνες φανταχτερές που τις ξεγύμνωσαν από συναισθήματα. Παρακαλώ για εκείνη τη μέρα που οι άνθρωποι δε θα υποφέρουν από την αρρωστημένη ανάγκη να ξεγελάσουν τους άλλους με το δικό τους “φαίνεσθαι”, φτάνοντας σε σημείο να ψάχνουν και οι ίδιοι ποιοι πραγματικά είναι.
Ας έρθει μια μέρα, λοιπόν, που οι εγκλωβισμένες σκέψεις θα αρχίσουν να διαμαρτύρονται και θα μας ενοχλούν με τη φασαρία τους, γιατί θα γυρεύουν να αποκτήσουν υπόσταση και να μην παραμείνουν αιωνίως θύματα μιας ανθρώπινης ψευδαίσθησης. Να μπορούμε να πιστεύουμε σ᾽έναν έρωτα παντοδύναμο, ικανό να μεταμορφώσει τη ζωή μέσω της αμοιβαιότητας και να μας κάνει ικανούς για όλα εκείνα που πιστεύαμε πως ποτέ δε θα μπορούσαμε να κατακτήσουμε.
Κι όταν χορτάσουμε τη δίψα μας σαν επίδοξοι και αδιόρθωτοι εραστές και αν σταθούμε τυχεροί , θα βρεθούμε σε μια κατάσταση αγάπης, εμπειρία απόλυτη, που η ενέργειά της θα παραμένει ανθρωπίνως ακαθόριστη, μα θα είναι από μόνη της ικανή να σε κάνει να διαλύσεις όλα τα φρούριά σου μόνο και μόνο για να αφήσεις να εισχωρήσει ο άλλος ελεύθερα, προστατεύοντάς τον με κάθε δυνατό μέσο.
Ας έρθει μια μέρα που οι άνθρωποι θα καταλάβουν πως ο λόγος που γέρασαν δεν είναι οι ρυτίδες στο πρόσωπο ούτε τα άσπρα τους μαλλιά. Είναι που χαμήλωσαν το ραδιόφωνο και ξέχασαν να τραγουδούν, που έκλεισαν τα βιβλία και σταμάτησαν να κάνουν παιδικά όνειρα, που συμφιλιώθηκαν με όλους τους άλλους και κινδυνεύουν να χάσουν τους εαυτούς τους, που αυτοανακυρήχθηκαν παντογνώστες και έπαψαν να ρωτούν, που χώρεσαν ολόκληρη τη μιζέρια τους μέσα στη φράση ¨είμαι καλά¨ και τώρα τους φταίει η τύχη τους που δεν τάχθηκε ποτέ με το μέρος τους.
Ας έρθει μια μέρα που θα καταλάβουμε όλοι μαζί πως ο χρόνος δεν περιμένει και, ενώ μοιάζει ατελείωτος, σε όλες τις όμορφες στιγμές είναι βιαστικός. Βλέπεις, είναι τόσο διφορούμενο αυτό το άυλο πράγμα, αφού ποτέ δε θα σου επιστρέψει κάτι που σου έχει πάρει, μα χρειάζεσαι το πέρασμά του για να φροντίσεις τις πληγές από προηγούμενες μάχες. Γι᾽αυτό, όσο τετριμμένο κι αν ακουστεί, πρέπει να εκμεταλλευτείς και το παραμικρό νανοδευτερόλεπτο του χρόνου που σου χαρίζεται και να εμπεδώσεις πως το θαύμα της ζωής κυλάει στις φλέβες σου και κάνει αυτό το πολυμηχάνημα ανάμεσα στος στήθος σου να χτυπά ρυθμικά.
Ας έρθει μια μέρα που κανείς δε θα φεύγει από τη ζωή χωρίς να έχει πάρει καν είδηση τι του έχει συμβεί, που εκείνος που χαρακτηρίστηκε δειλός δε θα φοβάται να στραβοτιμονιάζει κινδυνεύοντας να πέσει θύμα λογοκρισίας, που ο κάθε άνθρωπος θα διαθέτει ένα πρόσωπο και δε θα πρέπει να ξανασυστηνόμαστε διαρκώς με το άλλο πρόσωπο του ίδιου ανθρώπου, που οι στειγμές δε θα χρειάζονται φίλτρα, ούτε οι έρωτες επίδειξη.
Θα είναι όλα όπως πρέπει κι εμείς οι τρελοί, εκείνοι που τρελαίνονται για να ζήσουνν, να μιλήσουν, να γνωρίσουν, να μάθουν, ανυπόμονοι και ανεπιτήδευτοι μέχρι τέλους.
