Η προδοσία, είναι για τους δειλούς αγάπη μου..
Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Όσο και αν με πρόδωσες εγώ θα συνεχίσω να σ’ αγαπώ.
Θα συνεχίσω γιατί έτσι μου πρέπει, γιατί έτσι είμαι εγώ. Όχι με όλους αλλά με εκείνους τους μοναδικούς της καρδιάς.
Δεν ξεχνιέται η αγάπη τόσο εύκολα μάτια μου. Δεν ξεχνιέται εκείνη η μια και μοναδική.
Εκείνη που σου κόλλησε τα μέσα σου. Εκείνη που όταν έβλεπες μαύρο τον ουρανό τον μετέτρεπε σε γαλάζιο. Εκείνη που έφτιαξε το χαμόγελο σου.
Τι και αν εσύ δεν το είδες ποτέ; Τι και αν εσύ φοβήθηκες;
Τα μεγάλα και τα δυνατά δεν πετάνε για άλλες χώρες έτσι εύκολα. Μένουν εκεί με τις αναμνήσεις και με την ελπίδα πάντα μέσα στην καρδιά.
Η προδοσία είναι και εκείνη ένα μέρος της αγάπης;
Μάλλον, τι να πω;
Το σίγουρο είναι πως σε επισκέπτεται όταν δεν έχεις πια κουράγιο να δώσεις άλλο.
Μοιάζει με ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή. Ένα εισιτήριο που σε πάει σε άλλο πλανήτη χωρίς καμία υπόσχεση.
Εκεί που χάνεσαι και όλα πια είναι αλλιώτικα από εκείνα που έχεις μάθει.
Εκεί τα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια σου αλλά δεν είναι κανείς για να στα σκουπίζει. Μόνος σε έναν αλλοτινό πλανήτη που δεν κατάλαβες και ούτε θα καταλάβεις ποτέ.
Γιατί;
Γιατί έτσι είσαι εσύ. Έτσι έχεις μάθει και δεν θέλει να αλλάξεις. Δεν θέλεις να αλλάξεις την όψη του έρωτα που γνωρίζεις.
Τόσο ρομαντικά διαφορετικός.
Η προδοσία δεν είναι μέσα στα επίθετα που χρησιμοποιείς στο λεξιλόγιο σου.
Η προδοσία είναι για τους δειλούς αγάπη μου.