Γράφει η Nubes
Σ’ εκδικήθηκα! Είχα υποσχεθεί σε μένα απ’ τη κοιλιά της μάνας μου νομίζω, πως δεν θ’ άφηνα κανένα και για κανένα λόγο να με πληγώσει. Θα μου πεις, αν δεν πληγωθείς, πώς θα τη ζήσεις τη ζωή, πώς θα τη νιώσεις την αγάπη; Αλίμονο σ’ αυτούς που δε δακρύσανε, ζωή, την ομορφιά σου δε γνωρίσανε ζωή…
Άργησα να το καταλάβω! Σε είχα προειδοποιήσει όμως. Μην με πληγώσεις, μην μου πεις ψέματα! Μην μου θίξεις τον καταραμένο μου εγωισμό και ξυπνήσεις το θηρίο που κρύβω μέσα μου, γιατί κι εγώ το φοβάμαι. Ξέρω πως φοβήθηκες την αλήθεια. Καμιά φορά όλοι μας πιστεύουμε, ότι η απόκρυψη της αλήθειας διευκολύνει καταστάσεις και κυρίως δεν πληγώνει αυτόν που αγαπάμε. Και ισχύει αυτό εν μέρει, αν παραβλέψεις το γεγονός ότι η αλήθεια και το λάδι βγαίνουν πάντα στην επιφάνεια. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο καλά κι αν τα έχεις σχεδιάσει.
Κι ήρθε η στιγμή που στην ανέφελη και ονειρεμένη μου ζωή ξέσπασε μπόρα. Και το δικό σου παλιό αμάρτημα, για μένα, του κόσμου όλα τα δάκτυλα! Εξηγήσεις, δάκρυα, ξεσπάσματα, απολογίες και συγνώμες. Ορκίστηκες ότι ποτέ δεν θα με ξαναπλήγωνες και για κανένα λόγο. Πως ότι μου έκρυψες, το έκανες για να μην με χάσεις. Κι εγώ… Εγώ έπρεπε να αποφασίσω! Ο πληγωμένος μου εγωισμός με ωθούσε στην φυγή. Κι η καρδιά; Αδύναμη η καρδιά έδινε τη δική της μάχη. Σ’ αγαπούσα, μα σε μίσησα τόσο πολύ, που όχι, δεν θα σε άφηνα έτσι! Διάλεξα τη λύση που βόλευε την αδυναμία μου, μα και το ανήμερο θηρίο της εκδίκησης που υπόβοσκε στο πίσω μέρος του μυαλού μου! Πώς γίνεται να αγαπάς και να μισείς ταυτόχρονα; Αγάπη και μίσος, δύο αισθήματα αλληλένδετα! Επειδή σ’ αγαπούσα τόσο, γι’ αυτό σε μίσησα! Κατάλαβε με και συγχώρεσε με…
Έχει ο καιρός γυρίσματα, δυο όψεις έχουν όλα τα νομίσματα, δε θα ‘μαι εγώ, θα είν’ η ζωή, που θα ραγίσει την καρδιά σου σαν γυαλί. Έτσι ακριβώς όπως μου το ‘κανες κι εσύ! Αυτό σιγοτραγουδούσε η πληγωμένη μου καρδιά, ο πληγωμένος μου εγωισμός; Δεν ξέρω, ίσως και τα δύο μαζί! Και το πίστευα ακράδαντα! Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν σ’ αγαπάω, θα πονέσεις κι εσύ όπως πόνεσα εγώ!
Θέλω να με πιστέψεις, όμως. Δεν είχα κάποιο σχέδιο. Δεν ζούσα για τη στιγμή, που θα έπαιρνα το αίμα μου πίσω. Δεν καραδοκούσα στη γωνία, για να σου δώσω πισώπλατη μαχαιριά. Απλά πιστεύω και ασπάζομαι το γνωμικό ύβρις, τίσης, νέμεσις! Για να επέλθει κάθαρση. Στο μυαλό, στην καρδιά, στη ζωή μου! Ίσως όλο αυτό σου ακούγεται λίγο αρρωστημένο αλλά έτσι είμαι εγώ! Εγωίστρια και εκδικητική!
Κι ήρθε ο καιρός που σ’εκδικήθηκα! Τον εαυτό μου σκότωσα, μα σ’εκδικηθηκα! Και σε κομμάτιασα! Είδα δυο μάτια πληγωμένα, δυο μάτια βουρκωμένα, μάτια ματωμένα και γεμάτα ερωτηματικά. Αφού ήμασταν ευτυχισμένοι, ερωτευμένοι, είχαμε τα πάντα, τι πήγε λάθος; Αναρωτιέσαι… Κι εγώ τι να σου πω; Αστείο και μόνο να αναφέρω τη λέξη νέμεσις, μετά από τόσα χρόνια κοινής ευτυχίας. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι πλέον ξοφλήσαμε και δεν μου χρωστάς τίποτα! Και δεν έχω τίποτα εναντίον σου πια!
Κανονικά όμως αφού πήρα την εκδίκηση μου δεν θα ‘πρεπε να έχω και τον αέρα του νικητή; Γιατί δεν νιώθω ικανοποίηση; Γιατί νιώθω, πώς όταν σου κομμάτιασα την καρδιά, χάθηκε κι ένα κομμάτι της δικής μου! Ίσως κι εσύ από εκδίκηση το κράτησες μαζί σου! Κι έφυγα από σένα, μα δεν τα κατάφερα να βρω εμένα! Πετούσα στα σύννεφα, μα δεν ήμουν ο εαυτός μου και δεν με έβρισκα πουθενά. Στα σύννεφα, που μου άρεσε πάντα να πετάω. Και τι είναι το σύννεφο; Νεφέλη είναι! Και διάβασα κάπου πως αν μοιράσεις τη Νεφέλη γίνεται νέφη και έλη. Έτσι τριγύριζα κι εγώ. Μια πετούσα στα νέφη και μια σερνόμουν σε έλη. Κι όσο κι αν δεν με αφήνει ο εγωισμός μου, πρέπει να το παραδεχτώ! Έφταιξα, σου λέω, που καταλήξαμε σ’ αυτό το χωρισμό. Το παραδέχομαι κι αν με δεις να κλαίω, είναι που χώρια σου να ζήσω δεν μπορώ.
Προσπάθησα να ξαναχτίσω τη ζωή μου, να κάνω όνειρα ξανά, να σε αφήσω πίσω, να βρω απάγκειο σε άλλη αγκαλιά μα σε καμιά δεν κατάφερα κουμπώσω όπως την δικιά σου! Δεν κατάφερα… Έτσι απλά να συνεχίσω, δεν κατάφερα. Έστω και να σε μισήσω, δεν κατάφερα. Σε επανάληψη ότι ζήσαμε, σε όνειρο το ζω.
Συγχώρεσε με, μα είχα ανάγκη να μιλήσω, συγχώρεσε με μα είχα ανάγκη να σου πω… Δεν ήθελα να καταλήξουμε έτσι, δεν ήθελα να σκοτώσω την αγάπη μας. Ούτε να αποποιηθώ των ευθυνών μου θέλω, μα αφού με ήξερες καλά, γιατί με άφησες να σε σκοτώσω; Δικό σου ήταν το όπλο αγάπη μου! Αυτό αναμόχλευσε το εκδικητικό μου ένστικτο. Εγώ απλά σ’ αγαπούσα. Πολύ! Αν δεν σ’ αγαπούσα, δεν θα με πλήγωνες και δεν θα σε κομμάτιαζα.
Εσύ με σκόρπισες μέσα απ’ τα χέρια σου. Μ’ εκανες λάθος μες στα λάθη της καρδιάς σου. Κι επηρεάστηκα, σπάστηκα, βιάστηκα. Δεν υπολόγισα εσένα κι όσα είχα. Μαζί σου ένιωσα, αγάπησα, υπήρχα… Για σένα υπήρχα!
