Μια βόλτα στο μυαλό σου, όλη μου η ζωή.
Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Πόσο θα θελα να ξερα τι σκέφτεσαι τις στιγμές που χάνεσαι.
Εκείνες τις παράξενες στιγμές που το βλέμμα σου λάμπει και τα μάτια σου βουρκώνουν.
Που τα χέρια σου τα πλέκεις μεταξύ τους..
Με βασανίζει αυτή η περιέργεια καιρό τώρα.
Βλέπεις εμείς οι δυο γυρνάμε ξανά και ξανά στον τόπο του εγκλήματος και σε έχω γνωρίσει σε διάφορες στιγμές σου.
Μόνο ευάλωτη δεν σε συνάντησα ποτε.
Κι έχω την εντύπωση πως είναι αυτά τα λίγα λεπτά που χάνεσαι, η μόνη στιγμή που γίνεσαι αδύναμη, ευάλωτη, εύθραυστη.
Δεν ξέρω πού γυρνά εκείνη τη στιγμή το μυαλό σου.
Σε ποιες αναμνήσεις, σε ποια μέρη, σε ποια όνειρα.
Δεν ξέρω καν αν υπάρχω κάπου μέσα σε αυτά όλα.
Μια βόλτα στο μυαλό σου που μου την αρνείσαι, όλη μου η ζωή.
Σε έχω μπροστά μου, σε αγγίζω, σε νιώθω, κι όμως είναι εκείνα τα λεπτά που δεν ξέρω και με σκοτώνουν.
Μετράμε το “μαζί” μας σε χρόνια και τα “διαλείμματά” μας σε παγωμένο χρόνο.
Γελάς κάθε φορά που φτάνεις στα σκαλοπάτια μου και μου στέλνεις αυτό το γνωστό, επαναλαμβανόμενο “κατέβα”
Γελάω κάθε φορά που φτάνω στην πόρτα σου και σου στέλνω το χιλιοειπωμένο “εδω”
Κι όμως, ξέρω πως εκείνες τις στιγμές, εκείνες τις στιγμές που χαμένη είσαι στο πουθενά και στο ποτέ, είσαι εσύ.
Η πιο αληθινή εσύ.
Κι ας μην ξέρω αν υπάρχω..