Μονάχα δυο δικές μας λέξεις μπορούν να εξαφανίσουν το φόβο, ότι δεν με αγάπησες ποτέ..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Φοβάμαι.
Κάθε μέρα φοβάμαι και δεν στο λέω. Φοβάμαι χίλια πράγματα λογικά και παράλογα.
Φοβάμαι ότι αν δεν είμαι βράχος δεν έχω αξία.
Φοβάμαι ότι αν δεν έχω χρησιμότητα δεν αξίζω την αγάπη.
Φοβάμαι ότι αν είμαι η γυναίκα που εγώ θέλω, δεν είμαι επιθυμητή.
Φοβάμαι ότι βολεύω. Ακόμα χειρότερα, φοβάμαι ότι συμφέρω!

Φοβάμαι μην έρθει η μέρα που θα ξυπνήσω με κάποιον άλλο δίπλα μου.
Φοβάμαι τη μέρα που θα σε λυπηθώ.
Φοβάμαι τη μέρα που θα με λυπηθώ.
Φοβάμαι ότι μεγαλώνω και χάνω τη ζωή από τα χέρια μου.
Φοβάμαι ότι ο χρόνος που μένει είναι λίγος.
Φοβάμαι να σου δείξω ότι είμαι ένα παιδί που θέλει να παίξει μήλα και κυνηγητό και να σου στέλνει αστείες φάτσες για να γελάσεις.
Φοβάμαι τους ανθρώπους.
Φοβάμαι τη μέρα που δεν θα μου λείπεις πια.
Φοβάμαι τη νύχτα που δεν θα σου ζητήσω εκείνο το φιλί στον ώμο.

Μα πιο πολύ απ’ολα φοβαμαι ότι δεν με αγαπάς. Ότι ποτέ δεν με αγάπησες. Ότι ήμουν το πείσμα και το καπρίτσιο σου.
Κι αν ολους μου τους φόβους μπορείς να τους εξαφανίσεις με μια αγκαλιά, αυτόν τον τελευταίο φόβο μου.. δεν μπορείς έτσι απλά.
Αυτός ο τελευταίος, θέλει δυο δικές μας λέξεις, από εκείνες που μόνο εμείς καταλαβαίναμε.
Θυμάσαι;