Να ξέρεις να δίνεσαι, να ξέρεις ν’ αγαπας και ν ‘αγαπιέσαι!

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Όλος τους ο κόσμος πάνω σε μια ξαπλώστρα!
Τα κορμιά τους ενωμένα το ένα σαν φυσική απόληξη του άλλου.
Εκείνος ξαπλωμένος ανάσκελα και αυτή γερμενη πάνω του.
Ξαπλωμένη νωχελικα στο στήθος του, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου..
Το χέρι του να ταξίδευει πάνω σε όλο το κορμί της, άλλοτε με την παλάμη ,άλλοτε με τα ακροδακτυλα ,άλλοτε μόνο επιτακτικά ο αντίχειρας του.
Πότε πότε σήκωνε το βλέμμα για να τον κοιτάξει, λες και ήθελε να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του.
Αυτός τότε την γέμιζε φιλιά στο μέτωπο, στα μάγουλα ,πάνω από τα μάτια.
Αργά, βαθιά φιλιά στα χείλη, στα μαλλιά και το κορμί του σαιτα που ήθελε να την εκτοξεύσει.
Τα μπράτσα του φτερούγες ανοικτές, να μπει να κουρνιασει και αυτή ήρεμη, χαλαρη ,ευτυχισμένη.
Ναι, ήξερε είχε βρει το καταφύγιο της.
Ένιωθε στην αγκαλιά του ασφάλεια, ένιωθε τον έρωτα του να είναι εκεί γι’ αυτήν, να φώναζει τ ‘όνομά της.
Όλος ο κόσμος τους πάνω σε μια ξαπλώστρα..
Και αυτοί μοναχοι οι δύο τους, ναυαγοι και θαλασσοποροι συνάμα.
Θεέ μου, πόσος έρωτας να ρέει αβίαστα;
Να ποτίζει την άμμο ,να χύνεται στην θάλασσα..
Οι ξανθιές ανταύγειες στα μαλλιά της προδιδαν τον ερχομό του καλοκαιριού.
Το θεληματικο του πηγούνι μαρτυρουσε το ισχυρό του χαρακτήρα του.
Ήταν εκεί μαζί.
Ήταν ο ένας για τον άλλον.
Κάνεις δεν μπορούμε να πει με σιγουριά αν ήταν ζευγάρι ένα μήνα, μια βδομάδα, μια ζωή.
Δεν είχε και σημασία άλλωστε.
Σημασία είχε η φλόγα που είχε ανάψει στα μάτια τους..
Σημασία έχει να ξέρεις να ξεχωρίζεις, να ξέρεις να δίνεσαι, να ξέρεις ν’ αγαπας και ν ‘αγαπιέσαι!!

Αφιερωμένο..