Ούτε σήμερα κατάφερα να σου μιλήσω. Ούτε σήμερα θα μάθεις πόσο σ΄αγάπησα..
Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Ξεκίνησα να γράψω ένα γράμμα. Δεν είχα άλλο τρόπο να σου πω, να σου εξηγήσω όλα αυτά που ήθελα. Δεν μπορούσα να σε αντικρίσω, δεν μπορούσα να σου μιλήσω. Αυτό ήταν η τελευταία μου ελπίδα. Βλέπεις, πάει καιρός που κόπηκαν οι γέφυρες επικοινωνίας μας. Κάπου διάβασα πώς να αναγνωρίσεις τους τοξικούς ανθρώπους. Τελικά εσύ ήσουν τοξικός για εμένα ή εγώ τοξική για εσένα; Ποιος ξέρει΄Ίσως τελικά παρασυρθήκαμε σε μια δίνη πάθους και παραισθήσεων, λύπης και στεναχώριας, απογοήτευσης και μισαλλοδοξίας. Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω ποιος είχε το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης. Ποιος έκανε κακό στον άλλον; Άραγε έχει σημασία;
Πόσες φορές έσβηνα και έγραφα! Δεν ήξερα τι να πρωτογράψω, τι να θυμηθώ. Πάντα ερχόταν στο μυαλό μου η ίδια εικόνα. Πόσο πολύ ήθελα να σε λυτρώσω από τους δαίμονες σου, αλλά με τόσα λάθη που έκανα, σε μπέρδευα. Άλλωστε, πώς μπορούσα να σε λυτρώσω, αφού και εγώ πάλευα με τους δικούς μου δαίμονες;
Δεν παίξαμε με ανοιχτά χαρτιά. Ποτέ δεν είπε ο ένας στον άλλο τι πραγματικά αισθάνεται. Mήπως τελικά η παρτίδα ήταν χαμένη από την αρχή; Πόσο πολύ ήθελα να ακούσω ότι με αγαπάς και πόσο πολύ ήθελα να σου το πω! Κι όμως, κάτι μας κράταγε πίσω. Τότε το βάφτιζα ανασφάλεια. Τώρα πια ξέρω τι ήταν, αλλά δεν θέλω να το ομολογήσω ούτε καν σε εμένα. Θα μείνω κρυμμένη πίσω από την μάσκα, που είχαμε τόσο καιρό. Δεν θα ανοίξω τα χαρτιά μου ούτε τώρα, που έφτασα στο τελευταίο σκαλοπάτι. Εξάλλου τώρα που η διαδρομή τελείωσε, δεν έχει νόημα, θα σε πληγώσω και θα πληγωθώ. Κι αυτό είναι κάτι που πάντα καταφέρναμε με απόλυτη επιτυχία, να πληγωνόμαστε χωρίς αιτία.
Πήγε 3 το πρωί. Ούτε σήμερα κατάφερα να σου γράψω αυτό το γράμμα. Ούτε σήμερα κατάφερα να πω τα ανείπωτα. Παραμύθι ή αληθινός έρωτας; Παρωδία η δράμα; Κανείς δεν θα μάθει.
Καληνύχτα…