Πόσες φορές μου μίλησες για εκείνη την Αυγουστιάτικη νύχτα θυμάσαι;
Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Απόψε. Έφτασε και πάλι εκείνη η αυγουστιάτικη νύχτα. Εκείνη που έρχεται και φεύγει, και συ ακόμα να φανείς.
Εκείνη που μοσχοβολά λεβάντα και αλμύρα. Εκείνη που ο έναστρος ουρανός λάμπει μαζί με το ματωμένο φεγγάρι του Αυγούστου. Αυτή που η ομορφιά της ξεχειλίζει από παντού και η μυρωδιά από το τσιγάρο σου κρατάει ακόμα την εικόνα ζωντανή. Όπως εκείνο το άρωμά σου ,το μεθυστικό που ολοκληρώνει τη σκηνή, σα να ναι αληθινή.
Πόσες φορές μου μίλησες για εκείνη τη νύχτα θυμάσαι; Τόσες που δε μπορώ ακόμα να ξεχάσω. Τόσες που κάθε χρόνο τέτοια μέρα κουβεντιάζω με το φεγγάρι παρακαλώντας το να’ ρθεις. Παρακαλώντας να σου δείξει για λίγο το δρόμο και ύστερα να χαθείς με το φως της μέρας, σα να μη σε γνώρισα ποτέ.
Και έπειτα οι αναμνήσεις να χαθούν. Να της πάρει μακριά η θάλασσα που αγναντεύω, φυσώντας δυνατός άνεμος και μαζί του να φέρει τη βροχή, να ξεπλύνει ότι θα έχει απομείνει.
Και μετά το τέλος να κλάψω, να κλάψω πολύ. Όχι με δάκρυα. Κλάμα δεν είναι πάντα να δακρύζουν τα μάτια σου, αλλά να κλάψω με τη ψυχή μου. Να αδειάσει και αυτή για να χει χώρο να αντέχει.
Να χαθεί το μυστήριο που μου βγάζει αυτή η νύχτα, να σταματήσουν οι αναδρομές στο παρελθόν και να σκορπιστούν συθέμελα όλα αυτά τα συναισθήματα που έχω νιώσει, ενώ όλοι οι δρόμοι να αποτελούν ένα κρυφό δίοδο για ένα ακόμα διέξοδο σε ένα ξένο πια παρελθόν, που θα λυτρώσει τη καρδιά μου!
Έτσι, να μη περιμένω και εγώ άλλο πια, γυρεύοντας χαμένα λόγια που ξεχάστηκαν σε μια στιγμή, προσπερνώντας με απλά σα μια άγνωστη κούκλα μιας ψεύτικης βιτρίνας.
Εύχομαι ,κάθε Αύγουστος που θα ‘ρχεται να ναι αρχή μιας άλλης ανάμνησης που θα σκέφτομαι και θα χαμογελώ!