Τσάμπα μάγκας, σε τάχα έρωτες και σχεδόν αγάπες, εγώ δεν θα γίνω!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Για δες ρε πούστη μου κάτι έρωτες, που για μεγάλοι μας συστήθηκαν, κι εντέλει ήταν μια σπιθαμή.
Για κοίτα ρε και κάτι παντοτινές αγάπες, που φασαρία κάνουνε χτυπώντας τενεκέδες.
Για δες κάτι λάγνους εραστές, που ανοίγουνε τα πόδια τους κοιτώντας μες το πάθος τα ταβάνια.
Κοίτα και κάτι “για πάντα” αβίαστα , που μια στιγμή κρατήσανε και χάθηκαν για πλάκα.

Δες κάποια “μαζί” ρε γαμώτο, που μοναξιά βρωμάνε, μούχλα και ναφθαλίνη.
Κοίτα κάτι λογάκια παχιά και ψωμωμένα, που από την πολλή ντροπή τους, σκάψανε μνήματα βαθιά και μπήκαν να θαφτούνε.
Άκου κάτι συγγνώμες, που με το που ξεστομίσθηκαν, γίνανε καπνός.
Κοίτα κάτι σε νοιάζομαι, που μοιάζουνε ολόιδια με εκείνο το παιχνίδι, του εδώ ο παπάς εκεί ο παπάς, μα που στο διάολο πήγε ο παπάς;
Και δες και κάτι γενναίους, που από το πρώτο ζόρι, σε ανήλιαγες σπηλιές λουφάξανε με τις ουρές στα σκέλια.

Βρώμισε ο τόπος αδελφούλη μου από ανθρώπους δικούς μας, που σαν καλοί έμποροι, περιμένουνε την πρώτη ευκαιρία, για να μας βγάλουνε για όσο όσο στο σφυρί.
Χόρτασε η ψυχή μας εγκατάλειψη και μοναξιά, σε απεριόριστες ποσότητες, κι ούτε ένα ψίχουλο δεν είδαμε από νοιάξιμο, κι ούτε μια στάλα από μπέσα κι από αλήθεια.
Γέμισε ο κόσμος μας με δήθεν και με τάχα. Δήθεν εδώ, τάχα ως το τέρμα.
Μπουχτίσαμε από τους αλάνθαστους, που είναι ιδανικοί, στο μέσα στην μούρη μας να μας κουνούν το δάκτυλο, γεμάτοι όμως πάντα από ενδιαφέρον άδολο.
Μείναμε άναυδοι από όλους εκείνους που μας έχουνε ψηλά, και για φαντάσου, είναι οι ίδιοι που μια μας ρίξανε και μας φτάσανε στον πάτο.
Φουλ οι ζωές μας από κρυφό – απατεώνες πρόστυχους, που πάνω από όλα βέβαια, οι αθεόφοβοι, λένε πως θέλουν το καλό μας.

Πώς; Έτσι;
Έτσι, ξέρουνε όλοι να τον κάνουνε τον μάγκα, μικρέ και τσάμπα μάγκα μου!
Αν είναι έτσι, καλύτερα να μην μας αγαπάτε άλλο, καλύτερα μονάχοι μας, καλύτερα να έχουμε τριγύρω μας εχθρούς, κι ούτε έναν έρωτα δεν θέλουμε απ΄ τους μεγάλους τους δικού σας.

Ας το σου λέω γλυκούλα μου να πάει στην ευχή, γιατί έτσι ακριβώς αγάπησε κι ο Ιούδας τον Χριστούλη… κράτα το παραμύθι και το δράκο σου που ξερνάει φωτιές και θάνατο, για τον επόμενο μαλάκα σου.
Ας το, να λείπει το βύσσινο!