Όσο μεγαλώνεις, καταλαβαίνεις γιατί η μαμά σου, ήταν η καλύτερη στον κόσμο.

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.

Τι κι αν μεγάλωσες και έκανες δική σου οικογένεια;
Κάθε φορά που γίνεται κάτι, ευχάριστο ή δυσάρεστο, σπεύδεις να της τηλεφωνήσεις για να το μοιραστείς μαζί της. Είναι αυτή η γυναίκα που κι αν μεγάλωσε λίγο παραπάνω, είναι πάντα εκεί, πρόθυμη να σε βοηθήσει, να σε κάνει να χαμογελάσεις, να πάρει κάθε πόνο και βάρος από πάνω σου.
Λέγεται “μαμά” και είναι η δική σου, η καλύτερη απ’όλες και τώρα που μεγάλωσες το συνειδητοποιείς λίγο περισσότερο.

Χρωστάω πολλά ευχαριστώ στη μαμά μου για όλες τις φορές που ήταν και είναι εκεί, μαθαίνοντάς μου κάτι καινούργιο.

Ήταν τότε που ήμουν μικρή και φοβόμουν το σκοτάδι, και μ’επαιρνε στο κρεβάτι της, μαθαίνοντάς μου ότι η αγάπη νικάει το φόβο. Ήταν τότε, που μου χάρισε το μεγαλύτερο δώρο, τον αδερφό μου και μου έμαθε πως είναι καλύτερο το μαζί από το μόνος.

Ήταν κάθε φορά, που επέμενε να μαζέψω το δωμάτιο μου, μαθαίνοντάς μου να σέβομαι το χώρο μου και να τον διατηρώ καθαρό.

Ήταν τότε που με έστελνε ξανά και ξανά στο δωμάτιό μου να διαβάσω, πασχίζοντας αυτή περισσότερο από εμένα να εισαχθώ στην αγαπημένη μου σχολή. Ήταν τότε, που με πόνο ψυχής, έγινε περισσότερο σκληρή από ποτέ, θέλοντας να με απομακρύνει από κακοτοπιές και να με προστατεύσει. Τώρα πια, το καταλαβαίνω!

Ήταν κάθε πρωί που έφευγε στη δουλειά από τα άγρια χαράματα, και μου μάθαινε πως για να απολαύσεις σε αυτή τη ζωή πρέπει να πασχίσεις. Ήταν κάθε φορά που μαλώναμε, που με τη σιωπή της μου μάθαινε πώς να υπερασπίζομαι το δίκιο μου.

Ήταν τότε που πηγαίνοντας να σπουδάσω και θέλοντας να τα παρατήσω στις πρώτες δυσκολίες, άκουσα ένα μεγαλόφωνο OXI, μαθαίνοντάς μου να μην το βάζω κάτω και να προσπαθώ περισσότερο γι’αυτά που με κόπο έχω αποκτήσει.

Ήταν τότε, που στην πρώτη μου γέννα, έτρεμε σαν το ψάρι από το φόβο και μ’έκανε να ανησυχώ περισσότερο για εκείνη παρά για εμένα.

Είναι τώρα, που έγινε η γιαγιά των παιδιών μου και μου δείχνει πως είναι ν’αγαπάς ανιδιοτελώς δυο φορές περισσότερο απ’όσο αγαπάς το παιδί σου.

Είναι τώρα, που τη βλέπω λιγότερο από άλλοτε και μου λείπει πολύ.

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, ευχαριστώ το Θεό που σ’έχω στη ζωή μου, μαμά. Μου έμαθες και συνεχίζεις να μου μαθαίνεις πολλά, μα το πιο βασικό και δύσκολο που έχεις κάνει είναι πως μας γέμισες με καλοσύνη σε καιρούς δύσκολους, που ο ένας θέλει να φάει τον άλλον. Και για να το κάνεις αυτό προϋποθέτει ότι είσαι καλός άνθρωπος. Κι εσύ είσαι.. Ο καλύτερος.

Σ’ευχαριστώ μαμά.