Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται, αγάπη μου!
Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Μερικές σχέσεις, ξεκινάνε με όλες τις καλές προϋποθέσεις. Με αγάπη, σεβασμό, πάθος, έρωτα, φιλία.. Και στην πορεία, κάποιος από τους δυο δειλιάζει και κάνει πίσω από φόβο για το μεγάλο δώρο που του προσφέρει η ζωή. Φοβάται να το αγγίξει, φοβάται να το ζήσει, κι έτσι η σχέση δεν κλείνει τον κύκλο της ποτέ.
Μένει λίγο πριν τη μέση και κατακλύζεται από επανειλημμένα “γιατί” και σκέψεις. Σκέψεις για το τι έκανες λάθος, σκέψεις για το πού έφταιξες, ερωτήματα στροβιλίζουν το μυαλό και γίνονται σιγά σιγά απωθημένα που σε ακολουθούν στις επόμενες σχέσεις σου. Και τα απωθημένα, γίνονται ανασφάλειες. Τώρα πια φοβάσαι μην σου ξανασυμβεί. Μην το ξαναζήσεις.
Κι εσύ, μένεις για τη δειλία κάποιου, μισή. Μένεις μέσα σε έναν μισό κύκλο που παλεύεις να τον κλείσεις. Δίνεις μάχες για να λύσεις το γόρδιο δεσμό.
Μα δεν το έμαθες ακόμα;
Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται. Χωρίς πολλές σκέψεις, χωρίς πολλές απορίες, χωρίς πολλά “εάν”. Γιατί εγώ μωρό μου, τον μισό κύκλο θα τον κόψω και θα αφήσω εσένα να σκέφτεσαι και να αναρωτιέσαι, πώς τα κατάφερα. Εσύ όμως, να μην το ξεχάσεις ποτέ. Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται.