Για τους ανθρώπους που “έφυγαν” δεν μπορείς να κάνεις κάτι..

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.

Είναι οι ώρες αυτές, οι τελευταίες του χρόνου, που “ζυγίζεις” όλα όσα πέρασες, όλα όσα βίωσες, όλα όσα σου άφησαν σημάδια και ουλές. Κλείνεις και το τελευταίο “λογιστικό φύλλο” του παρελθόντος έτους, απόψε.

Δεν είναι εύκολο, το αντίθετο. Ζόρικη, πολύ ζόρικη η χρονιά που έφυγε. Θυμίζει λίγο τις προσθαφαιρέσεις που έκανες μικρός, κάθε φορά που σε στρίμωχνε κάτι.

Δεν είναι οι άνθρωποι που αγάπησες, ούτε όλοι εκείνοι οι “καινούργιοι” που με περίσσιο θράσος πέρασαν το κατώφλι της καρδιάς σου μη κάνοντας το κόπο ούτε τα πόδια τους να σκουπίσουν πρώτα. Δεν είναι εκείνοι το πρόβλημα. Δεν είναι η πρόσθεση.

Η “αφαίρεση”. Η αφαίρεση είναι εκείνη η διαδικασία που σε ξεκολλάει από την ασφάλεια και την ηρεμία σου. Η απώλεια ανθρώπων. Η συνειδητοποίηση ότι ποτέ ξανά δεν θα τους πάρεις αγκαλιά, ποτέ ξανά δεν θα ακούσεις τη βραχνή φωνή τους, τη γεμάτη νουθεσία, στοργή και αγάπη. Εκεί είναι που σε πλακώνει ο τοίχος της απογοήτευσης. Εκεί είναι που λιγοστεύει το οξυγόνο όπως λιγοστεύει το αλκοόλ μες το ποτήρι σου.

Έρωτες, δουλειές, φιλίες. Αυτά πάνε κι έρχονται..

Για τους ανθρώπους που “έφυγαν” όμως δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Όσο κι αν προσπαθήσεις να ξορκίσεις τις αναμνήσεις για να μη σε πονάνε, αυτές θα βρίσκουν πάντοτε τις κερκόπορτες ανοιχτές και θα πολιορκούν το μυαλό σου. Πάντοτε.

Ο απολογισμός, η κάθε είδους ανασκόπηση, εσωτερική η όχι, καλό θα ήταν λοιπόν, να γίνεται με βάση τη σημαντικότητα όλων όσων έχεις γύρω σου τη παρούσα στιγμή. Να εστιάζεις σε αυτά που θεωρείς σημαντικά για σένα κι από κει να κρίνεις.
Λίγο αλκοόλ βοηθάει πάντοτε. Δυο – τρεις “στάλες”. Ίσα – ίσα για να ζεσταθεί η ψυχή σου και να βγουν στον αφρό οι αλήθειες και τα ψέματα που είπες στον εαυτό σου.

Άλλωστε.. οι απολογισμοί δεν υπήρξαν ποτέ “προϊόν νηφαλιότητας”. Ποτέ.

Καλή χρονιά σε όλους!