Δεν έμαθες ποτέ, πόσο μπορείς να με πονέσεις
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Δεν προσπαθώ να δώσω εξήγηση κι ας το προσπάθησα αρκετές φορές. Τι να θυμηθώ, τι να αφήσω;
Δεν κατάλαβα ποτέ πότε μαράζωσε η αγάπη μου, πότε σκόρπισε και δεν υπήρχε τίποτα να την κρατήσει. Πολλά λόγια, λίγες πράξεις. Κι όλα αυτά τα ψέματα, που ντράπηκαν και τα ίδια την ώρα που ειπώθηκαν. Τι θά’θελα απόψε;
Αυτό πού’θελα απόψε είναι να θυμηθώ αυτά που με πόνεσαν, αυτά που με μάτωσαν, αυτά που έμπηξαν το μαχαίρι στην καρδιά μου. Να θυμηθώ να τα ζήσω απ’την αρχή. Έτσι, για να τα ξεχάσω.
Να θυμηθώ τις χιλιάδες προσμονές μου.
Να θυμηθώ γιατί δεν υπήρξα ούτε χαζή, ούτε έξυπνη παρά μόνο αληθινή.
Και κάνω πως ξεχνάω για να μην θυμάμαι.
Γιατί δεν αμφέβαλλα ποτέ.
Ήξερα, χωρίς να ξέρω τίποτα.
Αναγνώριζα, χωρίς να γνωρίζω τίποτα.
Έβλεπα χωρίς μάτια.
Άκουγα χωρίς αυτιά.
Διαισθανόμουν τα πάντα, σαν μια φωνή χωρίς ήχο, σαν μια οπτασία χωρίς εικόνα.
Ίσως γι’αυτό δακρύζω πριν κλάψω.
Λυπάμαι πριν χαρώ.
Πονάω πριν πω σ’αγαπώ.
Σβήνω πριν αλλοιωθώ.
Χάνομαι πριν με πονέσεις.
Γιατί δεν έμαθες ποτέ πόσο μπορείς να με πονέσεις.