Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος μόνο πολύτιμες στιγμές ευτυχίας, κι αυτές είναι στο χέρι σου να τις ζήσεις!

Γράφει η Luna Punk

Είναι το στέμμα μου βαρύ, γι’αυτό δεν το φοράω.
Από μικρή που ήμουνα, όπως κάθε κοριτσάκι, ονειρευόμουν και ‘γώ τη μέρα που θα μεγάλωνα, θα γνώριζα αυτόν τον περιβόητο έναν και μονάδικό, θα φορούσα το στέμμα μου και θα ζούσαμε happily ever after…
Αν και οφείλω να ομολογήσω πώς από μικρή με γοήτευαν λίγο περισσότερο οι ηρωίδες-αμαζόνες παρά οι πριγκίπισσες-νεράιδες, το στέμμα όμως και τα συναφή του, υπήρχαν πάντοτε σε μια γωνία του μυαλού μου.
Μεγαλώνοντας λοιπόν, ανακάλυψα και’γώ την μεγάλη απάτη γύρω από τον μύθο των παραμυθιών.
Κι είναι πολύ σκληρή αυτή η ανακάλυψη γιατί κανείς δεν σε προετοιμάζει για το τί πραγματικά σε περιμένει εκεί έξω όταν είσαι μικρός.
Κανείς δεν θα’ρθει να σε σώσει από κανέναν.
Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος μόνο πολύτιμες στιγμές ευτυχίας.
Το προσωπικό σου παραμύθι πρέπει να το φτιάξεις, δεν σε περιμένει στη γωνία να χαθείς μέσα του και να το ζήσεις.
Κι όσο για το στέμμα…αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία
Από τότε λοιπόν που αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου, ξεκίνησα να φτιάχνω το στέμμα μου και σταμάτησα να περιμένω να το φτιάξει κάποιος άλλος και να μου το χαρίσει.
Μα δεν το έφτιαξα με ρουμπίνια, σμαράγδια και χρυσάφι.
Το στέμμα μου είναι φτιαγμένο από χάος κι αναρχία. Απο χαμένα όνειρα. Από λόγια ανείπωτα. Από ξεχασμένες προσδοκίες. Από αμφιβολίες. Από ανασφάλειες. Από κατεστραμμένους έρωτες. Από πληγές που ποτέ δεν κλείσαν. Από μάταιες προσπάθειες. Από μαύρο χρώμα βελούδο. Από κομμένα φτερά. Από κρυστάλλινα δάκρυα. Από αγκάθια που μάζεψα στο διάβα μου. Από μεταξωτές κλωστές κομμένες.
Είναι φτιαγμένο απ’όλα όσα με κρατάνε στο έδαφος και δεν μ’αφήνουν να πετάξω.
Φορτωμένο πολύ και πώς να τα σηκώσει.
Και’γώ έχω μόνο μια ζωή και πρέπει να τη ζήσω.
Γι’αυτό λέω απόψε μόνο του, εδώ να τ’ακουμπήσω.
Κι αν με ρωτάς γιατί το αφήνω πίσω και μόνη περπατάω.
Ευθύς θα σου απαντήσω.
Είναι το στέμμα μου βαρύ, γι’αυτό δεν το φοράω.