Δευτέρα είναι, θα περάσει σου λέω..
Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.
Δευτέρα κάτι έχω, λοιπόν, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Από παιδί μισούσα τις Δευτέρες, κυρίως γιατί δούλευε η μαμά μου και σταματούσε απότομα όλη η ανεμελιά του Σαββατοκύριακου. Μα και μεγαλώνοντας, ο ερχομός της Δευτέρας με μελαγχολούσε,αφού πατάμε stop στα περισσότερα από τα οποία μας αρέσει να ασχολούμαστε και ξεκινάμε μία νέα εβδομάδα γεμάτη από “πρέπει”.
Όλο λέω πως θα απεργήσω και θα πάω κόντρα στη μαυρίλα της Δευτέρας, αλλά δυστυχώς με κερδίζει. Ξυπνάω και μπαίνω κανονικά στα καλούπια της, καθαρίζοντας υστερικά, μαγειρεύοντας, ετοιμάζοντας τα μαθήματα για τη δουλειά και τρέχοντας, λες κι αν τα κάνω πιο αργά, θα μ’εκδικηθεί η Δευτέρα και θα μείνει γι’άλλες δυο τρεις μερούλες.
Είναι οι Δευτέρες που δε θέλω να ξυπνήσω, θέλω μονάχα να πάρω τις μικρές αγκαλιά στο κρεβάτι, να χωθούμε κάτω από τα δροσερά μας σεντόνια και με κάποιο μαγικό τρόπο να βρεθεί μία ταξιδομηχανή (oh yes!) και να μας πάει ένα ταξίδι σ’έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν Δευτέρες, παρά μόνο Παρασκευές και Σάββατα, τα οποία τα περνάμε ξυπόλυτες σε αυλές, κρατώντας από μία φέτα καρπούζι η καθεμία.
Είναι οι Δευτέρες που έχω συνηθίσει μέσα στο Σαββατοκύριακο να έχω τη μεγάλη μου (μόλις 4 χρονών) στο σπίτι και, όσο κι αν κουράζομαι, όταν τη Δευτέρα φεύγει για τον παιδικό, μου λείπει τρελά!
Είναι οι Δευτέρες που ξεκινάς με τη σκέψη σου στις υποχρεώσεις όλης της εβδομάδας και αυτό μοιάζει κουραστικό και τόσο βαρετό! Και νομίζεις πως όλα γύρω σου έχουν κολλήσει και λειτουργούν με βραδείς ρυθμούς, σε μία προσπάθεια να επαναφέρουν λίγη από την αίγλη των περασμένων δύο ημερών.
Είναι οι Δευτέρες που θέλεις να τις προσπεράσεις σαν ένα εμπόδιο στο δρόμο σου και να προχωρήσεις στην επόμενη μέρα, που όλα θα μοιάζουν λίγο πιο cool. Μαζί κι εγώ.
Προς το παρόν, λοιπόν, και για λίγες ώρες ακόμη θα είναι Δευτέρα, κι όσο κι αν θέλω να κλείσω τους διακόπτες και να πέσω στο κρεβάτι, θα σηκωθώ, γιατί ακούω μια γλυκιά φωνούλα μέσα να φωνάζει “μαμά”, θα κάνω τους άλλους να χαμογελάσουν, για να πάρω δύναμη από τη χαρά τους, θα μείνω ξύπνια και δραστήρια για να μη χαλάσει η ψυχολογία μου και θα βγάλω τη γλώσσα μου κοροϊδευτικά στην καθόλα “υπεύθυνη” Δευτέρα, που ενώ αυτή είναι μουντή και απεχθής, εγώ ακούω το παρακάτω τραγούδι, χορεύω και της κουνάω σιγά-σιγά το μαντήλι..
Μέσα μου θα είναι πάντα Παρασκευή.
Καλή εβδομάδα, άνθρωποι!