Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Η νύχτα με παίρνει μαζί της και σήμερα. Εγώ είμαι εδώ και κρατιέμαι με νύχια και με δόντια μακριά από τις αναμνήσεις μας. Αναπολώ εσένα και την ζεστασιά που ένιωθα στην αγκαλιά σου. Δεν μου δίνει την ίδια αίσθηση, ούτε η αγαπημένη μου κουβέρτα πια. Χειμωνιάζει και εγώ κρυώνω. Μόνη. Και πάλι μόνη.
Ζητάω πίσω την ζεστασιά σου και κείνο το φως των ματιών σου που φώτιζε τα σκοτάδια μου. Είχες τα δίκια σου που χάθηκες μακριά, έχω τα δίκια μου να σε θέλω εδώ ξανά. Μυρίζω το μαξιλάρι σου και με παίρνει ο ύπνος στην πλευρά σου. Λέω θα σε περιμένω να γυρίσεις, αλλά η κούραση είναι πάντα πιο δυνατή και με παρασέρνει. Αυτό μου έμεινε μόνο. Να κουράζομαι για να κοιμάμαι. Μόνη. Πάλι μόνη.
Κλείνω τα μάτια και χάνομαι. Αλλά και εκεί δε φεύγω μακριά σου. Στο όνειρο δίπλα σου στέκομαι και πάλι. Ψάχνω τα χρόνια μας, ψάχνω τις μέρες μας, ψάχνω τα συναισθήματα που ένιωθες και φώναζες αλλά δεν τα βρίσκω. Τα πήρες μαζί σου και αυτά; Γιατί; Αυτά τα ένιωσες μαζί μου. Είναι δικά μου και δε μπορεί κανείς να τα πάρει μακριά. Άδικος είσαι, ρε γαμώτο.
Δώσε ότι θέλεις στους άλλους, τους καινούργιους σου έρωτες! Αλλά οι ώρες περνάνε και δε γυρνάνε πίσω. Εγώ πάω μπροστά, μόνη αλλά μπροστά. Η νοσταλγία βάρος στη ψυχή μου αλλά η ευτυχία πρωταρχικός σκοπός! Μου αξίζει να χαρώ λίγη αλήθεια στον έρωτα και εγώ! Χόρτασα από ψέματα και απουσίες! Μα αυτά δε είναι έρωτας! Μαρτύριο μοιάζουν! Λίγη μαγεία θέλω και θα την βρω! Την αποζητώ και θα έρθει!
Μόνο δώσε μου πίσω ότι μου πήρες γιατί θα τα χρειαστώ. Χωρίς καρδιά, πώς να ξαναγαπήσω; Χωρίς ελπίδα πώς να ξαναερωτευτώ; Για πες μου, σε ρωτώ!