Η δική μου φίλη, είναι πάντα εκεί ακόμη κι όταν μας χωρίζουν χιλιόμετρα.

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

“Δημητρού, το μόνο που μας ανήκει σ’ αυτή τη ζωή ειναι ο χρόνος, γι’ αυτό οφείλουμε να τον διαχειριζόμαστε όπως πραγματικά επιθυμούμε”.
Αυτή η φράση είναι από τα σπουδαιότερα δώρα που έχω λάβει, από έναν πραγματικά σπουδαίο άνθρωπο.
Είναι ένας άνθρωπος που μαζί του γελάω, αλλά κλαίω και πολύ.
Είναι ένας άνθρωπος, που νιώθω ελεύθερη να μιλήσω για οτιδήποτε νιώθω, χωρίς να φοβάμαι πως θα με κρίνει. Είναι αυτός ο άνθρωπος, που θα με φέρει αντιμέτωπη με τους φόβους μου, αλλα δε θα μου αφήσει το χέρι μέχρι να τους νικήσω.
Αυτό τον άνθρωπο, εγώ τον λέω “Αρτ”, γιατί το να είσαι τέτοιος άνθρωπος, είναι όντως τέχνη!
Την αγαπώ, γιατί μ’ αγαπάει τις στιγμές που δε με αγαπώ. Κι όταν δε με αντέχω, εκείνη είναι εκεί και με αντέχει. Την αγαπώ, γιατί στα μάτια της βλέπω τα δικά μου και στο γέλιο της ακούω το δικό μου.
Την αγαπώ, γιατί όταν εκείνη κλαίει, θέλω να γίνω το δάκρυ που θα τη λυτρώσει.
Μαζί της, ακόμη και η βόλτα στο Μοναστηράκι τα μεσημέρια του καλοκαιριού με καύσωνα, είναι απολαυστική. Μαζί της, τα βράδια στο σπίτι της, είναι γεμάτα φαγητό, τραγούδια και γέλια…κι όταν μου λέει “Σταμάτα, ηλίθια, θα πεθάνω από το γέλιο”, την αγαπώ ακόμη πιο πολύ.
Μαζί της ο χρόνος μετριέται με συναισθήματα κι όχι με ρολόγια. Μαζί της θυμάμαι πως είναι πιο σημαντικό το να νιώθεις από το να σκέφτεσαι,γιατί μαζί της δεν έχει “πρέπει”, αλλά “θέλω”. Κι εγώ θέλω να την αγαπώ, γιατί είναι εκείνη.
Γιατί αν δεν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ιδέα. Θα ήταν η αγάπη.
Η δική μου φίλη, λοιπόν, έχει μια μεγάλη καρδιά κι ένα υπέροχο μυαλό.
Η δική μου φίλη, είναι πάντα εκεί ακόμη κι όταν μας χωρίζουν χιλιόμετρα.
Η δική μου φίλη, καταλαβαίνει πώς νιώθω χωρίς να της πω ούτε λέξη.
Η δική μου φίλη, είναι ένας λόγος για τον οποίο ξυπνάω χαρούμενη και βλέπω με αισιοδοξία το μέλλον.
Η δική μου η φίλη, είναι η Άρτεμις. Η δική σου;