Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Οι άνθρωποι ξεχνούν πολύ εύκολα.
Κρατάνε πάντα και μόνο ότι τους αρέσει και ότι τους συμφέρει να θυμούνται.
Θυμούνται κατ’ επιλογή δηλαδή έχουν επιλεκτική μνήμη.
Στα νέα ελληνικά μεταφράζεται “θυμάμαι ότι με συμφέρει”.
Θυμούνται ότι έκαναν εκείνοι για εσένα και όχι ότι έκανες εσύ για εκείνους. Και αν μια φορά δεν μπορέσεις να κάνεις αυτό που θέλουν εκείνοι, γιατί ξέχασα να σου πω πως υπάρχουν μόνο εκείνοι, μπορεί και να στο χτυπάνε για μια ζωή.
Η επιλεκτική μνήμη χτυπάει τους αχάριστους και παρτάκηδες αυτής της ζωής, κάτι που δεν είσαι εσύ και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνεις.
Δεν έχει σημασία αν έτρεξες, πόνεσες, έκλαψες για εκείνους όταν σε είχαν ανάγκη. Αν τους στάθηκες κολώνα και προσπάθησες, έστω να βρεις μια λύση για το πρόβλημά τους. Δεν έχει σημασία, πες τους, αν βρέθηκε ή όχι η λύση, σημασία έχει πως ήσουν εκεί για να τους δώσεις αυτό που μπορούσες με όλη σου την αγάπη και έννοια, να τους δώσεις έστω μια αγκαλιά. Ούτως ή άλλως λένε πάντα τα δικά τους αμφισβητώντας ότι υπήρχε ή έγινε για εκείνους. Και όταν τους τα λες ξαφνικά δεν θυμούνται ούτε τα μισά. Δεν έχουν καμία όρεξη να μιλήσουν γιατί ξαφνικά δεν προλαβαίνουν.
Εσένα;
Δεν σε ένοιαξε ποτέ ούτως ή άλλως να πάρεις. Θα το ήθελες αλλά και αν δεν έγινε όσες φορές το χρειάστηκες δεν το είπες ποτέ και σε κανέναν. Αγαπάς με τον τρόπο σου και ξέρεις να το δείχνεις. Κάτι που έχουν ξεχάσει πολλοί άνθρωποι. Έχουν ξεχάσει να δίνουν και να δείχνουν. Τι τα θες;
Έχουν σταματήσει να έχουν κατά μέτωπο επαφή μεταξύ τους οι άνθρωποι και ξέρεις γιατί;
Γιατί είναι πολύ δύσκολο στις ημέρες μας να κοιτάς τον απέναντί σου στα μάτια και να μιλάς. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίζεις τον όποιον κατάματα! Στις ημέρες μας που η επικοινωνία έχει γίνει μόνο από μακριά και μέσω μηνυμάτων. Δεν μιλούν οι άνθρωποι πια. Δεν κοιτάζονται στα μάτια! Στα μάτια που τα λένε όλα δίχως να μπορούν να κρυφτούν.
Κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει πως δεν είναι έτσι. Η ζωή δεν πάει με το ότι μας βολεύει και όπως μας βολεύει. Η ζωή θυμάται και όχι κατ’ επιλογή. Θυμάται και επιστρέφει. Τα γυρνάει όλα πίσω με όποιον τρόπο βρει και πίστεψε με πάντα βρίσκει. Δεν κοιτάει να μην σε πονέσει, σε χτυπάει όπου σε βρει αδύναμο.
Και πίστεψε με, όλοι μας όσο δυνατοί και αν φαινόμαστε έχουμε τα ευαίσθητα και αδύναμα σημεία μας. Όλοι κάποια στιγμή πέφτουμε στα δίχτυα της γιατί είναι ζωή και έτσι ξέρει να κάνει.
Μην επιλέγεις ότι σε συμφέρει. Γίνε λίγο, έστω λίγο, από εκείνους τους άλλους που νοιάζονται πραγματικά.
Το μόνο σίγουρο είναι πως όλα όσα κάνεις θα σου επιστραφούν πίσω από τη ζωή.
Εκείνη ξέρει και θυμάται, πάντα!