Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Δική μου η ζωή, δική μου και η ευθύνη για ό,τι συμβαίνει μέσα σε αυτή. Δεν μπορείς να μιλάς, αν δεν ξέρεις τη ζωή μου και δεν μπορείς να κρίνεις, χωρίς να έχεις ιδέα για το τι γίνεται μέσα σε εκείνη.
Δεν ενδιαφέρθηκες ποτέ να μάθεις, δεν σε ένοιαξε, αλλά σε ένοιαξε να πετάξεις την πρόκα σου, όταν είδες κάτι που δεν σου άρεσε, κατά τη δική σου κρίση πάντα. Εύκολα μιλάς για τους άλλους και εύκολα κρίνεις. Δύσκολα αφήνεις όμως να μπουν μέσα σε εσένα και εκνευρίζεσαι όταν το κάνουν οι υπόλοιποι.
Η έκφραση περπάτα στα παπούτσια μου και διάνυσε τα χιλιόμετρα που έχω κάνει για να φτάσω ως εδώ είναι πολύ σωστή. Ευθύνομαι λοιπόν για όλα όσα κάνω και το σημαντικότερο, δεν μετανιώνω ποτέ και για τίποτα. Δική μου η ζωή, δικές μου και η επιλογές.
Ο κάθε ένας από εμάς κάνει τις επιλογές του και φτιάχνει τη ζωή σου όπως κρίνει εκείνος καλύτερα. Δεν περιμένει από κριτές να του δείξουν πως θα προσχωρήσουν. Αν χρειαστεί, θα σε ρωτήσει, αν όχι, απλά βούλωσε το ενοχλητικό σου στόμα και προσπάθησε έστω να χαρείς με εκείνα που φτιάχνω όπως ξέρω για τη ζωή μου.
Είμαστε χαρούμενοι για τις επιλογές μας και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν για ό,τι φτιάχνουμε και για το πώς το φτιάχνουμε. Πόσα κύματα έχουμε περάσει για να φτάσουμε έως εκεί που θέλουμε, κανείς δεν το ξέρει. Το μόνο που ξέρει να κάνει καλά, είναι να ανακατεύεται εκεί που δεν τον σπέρνουν.
Εν κατακλείδι! Δεν σε ενοχλώ, άρα δεν με ενοχλείς και εσύ. Δεν ασχολούμαι μαζί σου, άρα δεν ασχολείσαι και εσύ. Δεν θα μου πεις πώς να γελάσω και πώς να κλάψω. Δεν το έκανα ούτε εγώ σε εσένα και δεν σε ρώτησα κιόλας. Δική μου η ζωή δικές μου και οι αποφάσεις!