Η ζωή ξεκινά την στιγμή που τη ζεις επειδή αξίζει κι όχι επειδή πρέπει..
Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.
Κάθε φορά που τυχαίνει να πέσω πάνω στο συγκεκριμένο στίχο, σκέφτομαι ξανά και ξανά, πως οι περισσότεροι από εμάς δε συνειδητοποιούμε, ούτε στο ελάχιστο, τους περιορισμούς που μας επιβάλλουν οι προσωπικές μας ζώνες ασφαλείας. Στη Χώρα του συμβιβασμού και της ασφάλειας όλα είναι πολύ οικεία, μα, εδώ που τα λέμε, και λιγάκι άνοστα. Γνωρίζουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα που επικρατούν σε αυτήν τη ζώνη. Γνωρίζουμε τον τρόπο ζωής που υπάρχει εδώ.
Όλα όσα συμβαίνουν μέσα σε αυτό το μικρό κλουβάκι, ίσως, είναι πολύ όμορφα, αλλά τίποτα μεγαλειώδες δεν μπορεί να αναπτυχθεί, εκτός από το άγχος και τους ατελείωτους φόβους. Και εφόσον δεν πεθαίνουμε πραγματικά από τους φόβους μας, ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε, να εξελιχθούμε, να προκαλέσουμε την πιο μεγάλη αλλαγή, είναι να σπρώξουμε τον εαυτό μας πέρα από αυτό που γνωρίζουμε και μας είναι βολικό.
Ναι, κάθε νέο πράγμα μπορεί να είναι απόλυτα τρομακτικό. Ναι, θα υπάρξουν στιγμές, που δε θα ξέρεις τι κάνεις ή πώς πρέπει να το κάνεις. Θα βρεθείς πολλές φορές να αναρωτιέσαι, γιατί βρίσκεσαι εδώ ή πώς θα τα καταφέρεις, αλλά θα πετύχεις όλα όσα έχεις φανταστεί κι ακόμη περισσότερο, θα ζήσεις πράγματα που ποτέ δε φαντάστηκες.
Το να πατήσεις πόδι στον εαυτό σου και να υψώσεις ανάστημα, ποδοπατώντας κάθε λεπτή γραμμή που, χρόνο με το χρόνο, σε έκλεινε μέσα στα όριά της, είναι ένα διανοητικό παιχνίδι, που έτσι και δοκιμάσεις να παίξεις, θα σε γεμίσει ενέργεια και θα σου θυμίσει πώς είναι να ζεις. Αρκεί μόνο να αναρωτηθείς, πόσες από τις πιο σημαντικές εμπειρίες και στιγμές της ζωής σου μέχρι σήμερα έγιναν μέσα σε αυτά τα ασφυκτικά κλειστά όρια. Η πραγματικότητα είναι, ότι κατά τη διάρκεια όλων αυτών των σπουδαίων στιγμών, έκανες ένα άλμα πίστης.
Όταν σκεφτείς και ενεργήσεις έξω από το κουτί σου, η ζωή σου θα αρχίσει να πυροδοτείται από νέες ιδέες. Θα βιώσεις τα πιο εκθαμβωτικά συναισθήματα και τον ενθουσιασμό της καρδιάς σου. Θα νιώθεις κάθε σου κύτταρο πιο ζωντανό από ποτέ και θα αντιληφθείς πόσο δειλός είναι τελικά ο φόβος.
Το μόνο πρόσωπο που στέκεται εμπόδιο στον δρόμο της ευτυχίας σου είσαι εσύ. Και, για καλή σου τύχη, εσύ μετακινείσαι. Το να αποδράσεις από τη ζώνη ασφαλείας σου δε σημαίνει πως πρέπει να κάνεις το πιο έξτρα βαγκάντ πράγμα που υπάρχει. Θα μπορούσε να είναι τόσο απλό, όσο να συναναστρέφεσαι έναν άνθρωπο με τον οποίο διαφωνείς.
Να κάνεις επάγγελμα το χόμπι που πάντα αποτελούσε την έμπνευσή σου.
Να μετακομίσεις στο μέρος που πάντα ονειρευόσουν, χτίζοντας μια ζωή από την αρχή.
Να παρατήσεις μία σχέση που έχει πεθάνει εδώ και καιρό.
Να τρέξεις πίσω στην αγάπη της ζωής σου και να ομολογήσεις τον εγωισμό σου.
Να παραδεχτείς ότι φοβάσαι και να αποδεχτείς πως δεν είσαι παντογνώστης.
Να αποδεχτείς τα λάθη σου και να δοκιμάσεις να κάνεις κι άλλα, έτσι για την αλητεία.
Να αφήσεις στην άκρη τους καθωσπρεπισμούς και να διασκεδάσεις σαν να μην υπάρχει κανείς γύρω σου για να σε κρίνει.
Να βγάλεις τον εαυτό σου για δείπνο και να απολαύσεις τη μοναχικότητά σου συντροφιά μ’ένα ποτήρι κρασί.
Να μη θεωρήσεις κανέναν δεδομένο και να δείχνεις την αγάπη σου στους σημαντικούς σου ανθρώπους.
Να πιστεύεις και να αφιερώνεσαι σε όσα δεν έχεις προλάβει να υλοποιήσεις.
Να πάρεις το πτυχίο που μια ζωή σε περίμενε.
Να παρατήσεις τη σχολή σου, για να γίνεις ηθοποιός.
Να μείνεις με τα παιδιά σου, αρνούμενη μία σούπερ καριέρα.
Να ζήσεις, όχι επειδή πρέπει. Μα γιατί αξίζει!