Γράφει ο Γιώργος Γαλάνης
“Amat Victoria curam, η νίκη αγαπάει την προετοιμασία, λέει ένα αρχαίο λατινικό θυμικό του πολέμου. Εγώ όμως δεν πρόλαβα ποτέ να προετοιμαστω για τον θάνατο της ψυχής μου!
21 Ιουνίου απόψε, Παγκόσμια μέρα μουσικής και οι νότες στο δικό μου πεντάγραμμο κενές σε φάλτσα μελωδία. Άλλο ένα θερινό ηλιοστάσιο ξεκίνησε σημαδευοντας ένα ακόμη καλοκαίρι μου. Κάθομαι στο μπάρ και παραγγέλνω ένα μπουκάλι θάρρος πίνοντας το στην υγειά σου μέχρι να μουδιασω.
Όποτε ήθελα να νιώσω, όποτε ήθελα να γίνω και πάλι ευτυχισμένος, σκεφτόμουν πως ήμασταν μαζί και τα ζούσαμε όλα απ την αρχή. Λένε, πως πρέπει να πεθάνεις μια φορά για να μπορέσεις να ζήσεις. Μα η ψυχή μου αντιστάθηκε κρατώντας τη δική σου ανάμνηση και με ανάγκασε να προχωρήσω και να σταθώ στα πόδια μου. Εκείνη μου λέει πως η αγάπη που έζησα θα παραμείνει ζωντανή ακόμη κι όταν το ρούχο που για σώμα μου φορώ, παλιώσει και χαθεί!
Παρασυρμένος απ τις σκέψεις και τον πόνο, παρήγγειλα τσιγάρο του παραμυθά, απ αυτό που σου ορίζει με χαμόγελο δικαστήρια και καταδίκες. Τράβηξα μια ρουφηξιά να το κάνω στάχτη μήπως και πάψεις να υπάρχεις, μα ο τρελός ξέχασα πως θα αναστηθείς και πάλι στη θολούρα. Πάλι η ψυχή παρούσα, να με συμβουλεύει να πάψω να ψάχνω στα κουτιά αγάπη γιατί εκείνη δεν βασιλεύει εκεί ανάμεσα σε δεσμά και φυλακές!
Κοιτάω το φεγγάρι, λίγο μετά το πρώτο του τέταρτο ετοιμάζεται να υποδεχθεί ματωμένη πανσέληνο. Κυρίευσες το μυαλό και πάνω στον τελευταίο απολογισμό μου έχω να σου πω να προσέχεις…μη χαραμιζεις τη ζωή σου άδικα να βαδίζεις σε στοιχειωμένα μονοπάτια. Μα να θυμάσαι πως ακόμα και αν ξυπνήσεις μια μέρα τρομαγμένη,εγώ θα έρθω σαν αόρατη σκιά,δίπλα σου για να σε σώσω….!
Θα σε προσέχω, θα είμαι πάντα εδώ για να με βρεις…