Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Πόσες φορές δεν μου ζήτησες την ησυχία σου;
Μέσα σε καβγάδες και γκρίνια για το τίποτα, όλο αυτή την περίφημη ησυχία σου ζητούσες.
Ε λοιπόν, μάθε ένα νέο αγάπη μου!
Χάρισμά σου η ησυχία σου! Σου την προσφέρω απλόχερα. Σου την κάνω δώρο.
Και μάλιστα διαρκείας.
Γιατί οι άνθρωποι έχουμε όρια, ανοχές και αντοχές κι εσύ τα ξεπέρασες όλα την στιγμή που με θεώρησες δεδομένο.
Την στιγμή που πίστεψες πως ότι και να πεις, ότι και να κάνεις, όπως και να αντιδράσεις, εγώ θα είμαι εκεί.
Μάθε, όμως πως καμιά φορά, αυτό που ζητάμε, αυτό που ευχόμαστε, αυτό που παρακαλάμε, έρχεται και η στιγμή να το ζήσουμε.
Πάρε λοιπόν την γκρίνια σου αγκαλιά και πορευτείτε, δυο μαγκούφες παρέα!
Πάρε και την γρουσουζιά σου, πάρε και την μιζέρια σου, πάρε και τα παράπονά σου, και συζήτα τα μαζί της;
Τι; Δεν σου απαντάει;
Δεν πειράζει! Κι εγώ που σου απάνταγα τι κέρδισα;;
Κι εγώ που ήμουν πάντα εκεί για σένα, τι κέρδισα;;
Κι εγώ που σε άκουγα και σε πείραζα για να εκτονώσω την έντασή σου, τι κέρδισα;;
Γι’αυτό σου λέω, πάρε την ησυχία σου, παίρνω τα όνειρά μου και πάμε παρακάτω.
Γιατί οι σχέσεις, θέλουν δυο για να χτιστούν αλλά αρκεί ένας για να τις κάνει ρημάδια.
Γιατί όσο απαιτείς, τόσο πρέπει και να δίνεις.
Όσο ζητάς, πρέπει να ξέρεις και να δίνεις.
Γιατί οι σχέσεις είναι ένα συναισθηματικό δούναι και λαβείν!
Ούτε μόνο “δούναι”, ούτε μόνο “λαβείν” αλλά όπως πολύ σωστά λένε και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος” κι εσύ, είσαι ένα συναισθηματικό κενό που επιβεβαιώνεται μόνο μέσα από εντάσεις, δράματα και ίντριγκες.
Κι εγώ σου χαρίζω την ησυχία σου, γιατί θέλω την γαλήνη μου!
Ξέρεις τη διαφορά;
Ησυχία, σου προσφέρουν τα ντουβάρια που έχεις γύρω σου γιατί ευτυχώς δεν έχουν στόμα να μιλήσουν και να σου πουν να το βουλώσεις πια.
Γαλήνη, σου προσφέρει μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα άγγιγμα..
Γι’αυτό σου λέω, μιας και το ζητάς ξανά και ξανά.. σου κάνω δώρο την επιθυμία σου και πάω παρακάτω..
