Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.
Τι σημαίνει άραγε να είσαι καλός και επιτυχημένος γονέας; Όσοι έχουμε παιδιά, καθημερινά δίνουμε κομμάτια του εαυτού μας, προσπαθώντας να ανταπεξέλθουμε σ’έναν από τους πιο απαιτητικούς, δύσκολους και συνάμα σημαντικούς ρόλους της ζωής μας.
Στην αρχή, βαδίζοντας σε άγνωστα μονοπάτια, γινόμαστε μία μικρή εκδοχή των δικών μας γονιών και επηρεαζόμαστε από μία ποικιλία πραγμάτων της παλιάς οικογενειακής μας ζωής, τότε που είχαμε το ρόλο των παιδιών. Κουβαλάμε εμπειρίες ζωής, στερεότυπα του κόσμου, ακόμη και τύπους γονέων που μας έμειναν από παλιές ταινίες. Προσπαθούμε να ξεδιαλύνουμε τι είναι λάθος και τι σωστό, ποιο πρότυπο μας ταιριάζει, τι δε θα θέλαμε ποτέ να γίνουμε και ποια, εν τέλει, είναι η διαδικασία που θα εναρμονίσει όλα αυτά στη δική μας μοναδική ζωή. Θέλουμε να είμαστε οι σοφοί γονείς, που πίσω από τα χείλη τους κρύβονται οι απαντήσεις για κάθε λογής ζητήματα, καθόλα μετριοπαθείς και αλλεργικοί στην απλότητα.
Μέχρι που καταλαβαίνουμε πως το κόψιμο και το ράψιμο δημιουργούν μπαλώματα και τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά, αν δεν περιλαμβάνει την αυθεντικότητα και την υπογραφή του δικού σου τρόπου σκέψης και αντίληψης για την οικογένεια και δη τη γονεϊκότητα. Το να παλεύεις για λάθος πράγματα σε αυτό το ταξίδι γεννάει μια καρικατούρα γονιού, προϊόν μίας άλλης περασμένης εποχής που μεγάλωσε παιδιά καταπιεσμένα, με όνειρα κομμένα στη μέση, ανασφάλειες που φοράνε κοστούμια και κάθε πρωί πηγαίνουν να συναντήσουν τη ζωή τους σε αποπνικτικά γραφεία, εν όψει μίας επιτυχημένης καριέρας.
Είναι αυτά τα στερεότυπα που έφεραν στο σήμερα ενήλικες, οι οποίοι αδυνατούν να αυτοσχεδιάσουν, όταν οι συνθήκες το απαιτούν, αρνούνται να επαναστατήσουν όταν κάτι τους προσβάλλει και αναζήτησαν διέξοδο από το συμβιβασμό μέσω της δόξας και του χρήματος.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε για εμάς, αλλά κυρίως για τα πλάσματα που φέραμε στον κόσμο, χωρίς να τα ρωτήσουμε, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε και να παραδεχτούμε πως το να είσαι γονιός δεν είναι απλά ένας ρόλος. Είναι μία σχέση. Και τη στιγμή που αυτό γίνεται πεποίθηση, αρχίζει να συμβαίνει και η πραγματική ζωή.
Αρκεί, αρχικά, να επικεντρωθούμε στο να είμαστε οι γονείς που τα παιδιά μας χρειάζονται. Η γονεϊκότητα δεν είναι στολή που την φοράς και ταιριάζει σε όλους το ίδιο. Οφείλουμε να ακούμε τις διαφορετικές ανάγκες που έχει το κάθε παιδί από τον ίδιο γονέα. Μεμονωμένα και ξεχωριστά. Να αποβάλλουμε από πάνω μας τις αποσκευές των στερεοτύπων που μας φορτώσανε και να αποκωδικοποιήσουμε τα σήματα που με τόση μαεστρία μας στέλνουν τα παιδιά μας. Να δεσμευτούμε πως θα βγούμε έξω από τις προσωπικές μας ζώνες ασφαλείας, μόνο και μόνο για να γίνουμε τα υγιή τους πρότυπα και να τους διδάξουμε πως η πραγματική ευτυχία πολλές φορές απαιτεί την υπέρβαση του ίδιου μας του εαυτού.
Τι σημαίνει αυτό για εμάς τους γονείς;
Σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε ευκίνητοι, γιατί οι ανάγκες των παιδιών αλλάζουν όπως οι άνεμοι. Να είμαστε παρόντες κάθε φορά που μας καλούν, μέχρι τη στιγμή που θα είναι αρκετά ικανά να χαράξουν τη δική τους πορεία. Να είμαστε οι αναστηλωτές, οι προστάτες, οι θεραπευτές, οι δάσκαλοι, ο ώμος για να κλάψουν, η ζώνη ασφαλείας τους, οι ακροατές τους, η ενθάρρυνσή τους, ο φάρος που φωτίζει το δρόμο τους, η πηγή που τροφοδοτεί τα όνειρά τους. Να είμαστε οι γονείς που αληθινά χρειάζονται τα παιδιά μας και να αποστασιοποιούμαστε από προσωπικές φιλοδοξίες για εκείνα.
Όταν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό, θα έχουμε στείλει στα παιδιά μας ένα από τα σημαντικότερα μηνύματα: ότι είναι πολύτιμα για εμάς και η σχέση μας μαζί τους έχει τη μεγαλύτερη αξία. Να είσαι ο γονέας που έχουν ανάγκη τα παιδιά σου. Απλό, αλλά χρειάζεται να το συνειδητοποιείς και να το έχεις στο μυαλό σου 24 ώρες, 7 ημέρες την εβδομάδα. Αξίζει και είναι το λιγότερο που μπορείς.
