Κι όσο σε σκέφτομαι, τόσο θολώνω..
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Γράφω πάλι.
Σκόρπιες λέξεις σε χαρτί, μπας και μπει το μυαλό σε μια τάξη.
Δάκρυα και κρασί πέφτουν πάνω στα χαρτιά και μουτζουρώνουν τις λέξεις, τις σκέψεις.
Γράφω πάλι και δεν ξέρω γιατί γράφω.
Προσπαθώ να ξεφύγω από τις σκέψεις μου. Από εκείνες που με τρώνε λίγο- λίγο κάθε μέρα.
Ψάχνω μια διέξοδο στα αδιέξοδα που φτιάχνω στο μυαλό μου.
Προσπαθώ να μην πολυαναλύω τα πράγματα γιατί δημιουργούνται προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν.
Μα δεν φαίνεται να λειτουργεί και πολύ καλά η προσπάθεια.
Γράφω πάλι.
Λίγο μεθυσμένη, λίγο νυσταγμένη. Λίγο από όλα τέλος πάντων. Κουρασμένη και μπαϊλντισμένη από τα πάντα.
Ξεχύνω το θυμό και την αγανάκτησή μου σε σκόρπιες λέξεις. Σε χαρτιά που ίσως αύριο μεθαύριο πεταχτούν.
Το τασάκι έχει γεμίσει αποτσίγαρα και το δωμάτιο θυμίζει τεκέ. Μα δεν με νοιάζει. Χειρότερη θολούρα από αυτή του μυαλού μου δεν έχει.
Ξεφυσάω τον καπνό και προσπαθώ μαζί του να διώξω τα πάντα. Μάταια όμως.
Γράφω πάλι.
Μα δεν ξέρω για τι να πρωτογράψω. Κουρασμένη κλείνω τα μάτια και αφήνω το κεφάλι μου βαρύ, από τις σκέψεις, από το ποτό, από το τσιγάρο, να ακουμπήσει πάνω στις σκόρπιες μου λέξεις.
Γράφω πάλι.
Μα πάλι άκρη δεν έβγαλα!