Γράφει η Luna
Αυτό που δεν κατάλαβες ποτέ για μένα είναι ότι ήσουν δόσιμο, λύτρωση. Με άγγιζες και έλιωνα. Και το ήξερες. Το εκμεταλλεύτηκες και όχι απλά με άγγιξες, με άρπαξες, με έσφιξες και ύστερα με πέταξες. Χωρίς κανένα δισταγμό, καθόλου τύψεις.
Τώρα όμως δεν είσαι πια δόσιμο. Είσαι ΓΙΑ δόσιμο. Και λυπάμαι το επόμενό σου θύμα, αν υπάρξει, γιατί αν είναι σαν εμένα, θα στα δώσει όλα και εσύ απλά τα θα ρουφήξεις σαν δροσερή λεμονάδα το καλοκαίρι και μόλις ξεδιψάσεις θα την πετάξεις και θα αναζητήσεις την επόμενη. Ελπίζω λοιπόν η επόμενη λεμονάδα σου να μην είναι γλυκιά σαν και μένα, αλλά ξινή και άνοστη. Να σε αφήσει ανικανοποίητο. Όπως έκανες και εσύ με μένα.
Και εγώ αυτό που δεν ήξερα για μένα είναι πως ήμουν η ελευθερία. Ήμουν, είμαι και θα είμαι η ελευθερία, αυτό που όλοι ζητάνε απελπισμένα. Η δυνατότητα να ξεφεύγουν από αυτό που τους βαραίνει και τους κρατάει πίσω, και να ζήσουν έστω και για λίγο σε ένα σύμπαν χωρίς περιορισμούς και κανόνες. Να νιώσουν για λίγο ελεύθεροι.
Εσύ το ένιωσες, γιατί ήμουν η ελευθερία για σένα. Δε με άφησες όμως να πετάω κι εγώ ελεύθερη μαζί σου. Μου έκλεψες τη μαγική μου δύναμη, με φυλάκιζες και πέταγες μόνος σου. Γιατί ήσουν εγωιστής και αχάριστος. Δεν σου άξιζε, δεν σου άξιζα ποτέ.