Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου
Αγάπη και έρωτας.
Δύο συναισθήματα που, όχι μόνο δεν ταυτίζονται, αλλά ίσως να είναι και διαμετρικά αντίθετα.
Σύμφωνα με τους νευροβιολόγους, ο έρωτας είναι η συγκλονιστικότερη κινητήριος δύναμη του πλανήτη από όπου και αν προέρχεται, όπου και αν καταλήγει.
Ο έρωτας με την ανεξήγητη δύναμή του μας συνεπαίρνει, και από μόνος του γίνεται ”μοίρα”. Είναι ίσως η μεγαλύτερη απάτη της ύπαρξης. Ο πιο αδίστακτος εγκληματίας. Πυροβολεί και εξαφανίζεται . Πρόκειται για ένα συναίσθημα εκτυφλωτικό που κατακλύζει οποιαδήποτε ηλικία και προκαλεί εσωτερική τρικυμία. Καμία υγιής άμυνα δεν οικοδομείται όταν μας κυβερνά ο έρωτας και οποιαδήποτε απαίτηση για ηθική αναστολή πνίγεται από την αρχή στην σαρωτική καταιγίδα του. Κανένα κήρυγμα και καμία χρηστότητα δεν κέρδισε στη μάχη μαζί του. Μάταιος κόπος η επινόηση της εσωτερικής ψυχραιμίας και ωριμότητας.
Ο Έρωτας, απαιτητικός και ζηλιάρης, δεν υπακούει σε λογικές επιταγές ούτε χαλιναγωγείται με δοσομετρητές. Είναι ίσως ο πιο ισχυρός σπόρος της ύπαρξής μας και ακόμη δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα, αν τελικά πρόκειται για δαιμονικό ή αγγελικό συναίσθημα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο άνθρωπος που ερωτεύεται ξεπερνά τον εαυτό του, απεκδύεται τις αρχές του και, όταν χάσει τον έλεγχο του νου, κινδυνεύει να καταντήσει μια ευάλωτη φιγούρα παρόμοια με αυτή του ναρκομανούς σε σύνδρομο στέρησης. Πολλοί ψυχολόγοι ισχυρίζονται ότι είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμος ένας ψυχωτικός παρά ένας ερωτευμένος.
Όταν ο άνθρωπος ερωτευτεί έρχεται αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερο εχθρό του εαυτού του, τον εγωισμό, που, αν και σε αυτήν την αρένα θεριεύει όσο ποτέ, τελικά σαρώνεται και εξολοθρεύεται.
Από την άλλη, η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που ενέχει ευθύνη, απόφαση. Πορεύεται με γερή περπατησιά σε στέρεο έδαφος και είναι πάντα αυτάρκης. Δεν διεκδικεί ανταλλάγματα, δεν αξιώνει επιστροφές. Αγάπη σημαίνει σταθερότητα, ανεξαρτησία. Επιβιώνει στην απόσταση αλλά και στην εγγύτητα. Αγαπάς άνευ όρων. Γιατί γεμίζεις τον εαυτό σου από την αγάπη σου για τον άλλον και αρκείσαι στη δική σου δοτικότητα. Αγάπη είναι θυσία, είναι απλοχεριά και εντιμότητα. Νιώθεις πληρότητα ακόμα και όταν δεν σου ανταποδίδεται και δεν έχεις ανάγκη να χτίσεις άμυνες όπως στον έρωτα, που τελικά αυτοακυρώνονται.
Η αγάπη βασίζεται στη σοφία της ψυχής, έχει ρίζα, είναι ενσυνείδητη και ερμηνεύεται ως φυσική αυτοπροσφορά. Αγαπάμε αυτό που έχουμε. Το λίγο, το αλλιώτικο, το διαφορετικό από εμάς. Αγαπάμε αυτό που έχουμε και ας είναι και ελάχιστο. Για μια αιωνιότητα αγαπάμε.
Αντίθετα, ο Έρωτας είναι πάντα κτητικός, ανικανοποίητος. Δομικό του στοιχείο είναι η έλλειψη. Ερωτευόμαστε συνήθως τον απόντα μαζί με τις αποστάσεις του.
Έτσι είναι ο έρωτας. Ανεξέλεγκτος και παράλογος. Πυροβολεί συνειδήσεις και τακτοποιημένες ζωές. Παραπατάει μεθυσμένος σε σκοτεινά μονοπάτια και κουβαλάει σαν σύγχρονος Άτλαντας στους ώμους του τον κόσμο. Τον δικό σου και τον δικό μου. Και μας δίνει την απόλυτη ελευθερία να καταστραφούμε στη λάβα του.
Γιατί ”ερωτεύομαι” θα πει τυλίγομαι στις φλόγες.
”Αγαπώ” θα πει προσφέρω καρτερικά.
Μήπως θα μπορούσαν να ήταν και συνοδοιπόροι τελικά;