Γράφει η Βάλια Κ.
Μέρες γιορτινές, λαμπιόνια, χρώματα και φιόγκοι στα δώρα για τους αγαπημένους μας. Πρόσωπα γελαστά και παιδικά χαμόγελα σκορπισμένα παντού.
Άνθρωποι που στολίζουν τα σπίτια τους και φτιάχνουν γλυκά για το καλό.
Σχέδια για εξορμήσεις και για τραπέζια με φίλους και την οικογένεια.
Υπάρχουν όμως και κάτι πρόσωπα που η λάμψη των γιορτών δε τα αγγίζει.
Μετρούν ανάποδα να περάσουν αυτές οι μέρες για να μη θυμούνται.
Δεν ανοίγουν την πόρτα τους να ακούσουν τα κάλαντα από τις χαρούμενες παιδικές φωνές. Δεν έχουν όρεξη να βγουν για ψώνια να στολιστούν ή να γλεντήσουν.
Μόνο κάνουν τα απαραίτητα όσα χρειάζονται και περιμένουν να έρθει το βράδυ, να χαθεί το φως της μέρας για να χαθούν και εκείνοι στις σκέψεις τους.
Η καλή χρονιά θα βγει από το στόμα τους γιατί πρέπει χωρίς να έχουν να περιμένουν κάτι. Χωρίς να ευελπιστούν σε μια αλλαγή γιατί τα έχουν χάσει όλα.
Η ζωή λένε συνεχίζεται αλλά χωρίς το στήριγμά σου μοιάζει μάταιη. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που έχουν χάσει φίλους, οικογένεια και αγαπημένα τους πρόσωπα που ξέρουν ότι δε θα τους χτυπήσουν το κουδούνι. Δε θα ακούσουν την φωνή τους ποτέ ξανά.
Μαύρα ρούχα σκορπισμένα πάνω τους για να καλύπτουν απλά την γύμνια.
Μαύρα μάτια από το κλάμα και άφαντο το χαμόγελο στα χείλη τους μιας και εκεί είναι χαραγμένη μόνο μια λέξη το Γιατί. Προσπαθούν να πιαστούν από κάτι να βρουν λόγο για να ξανά χαμογελάσουν. Το καταφέρνουν έστω και στιγμιαία αλλά η θλίψη παραμονεύει ακόμη στο μυαλό τους και κυρίως στην καρδιά τους.
Μια φωτογραφία του αγαπημένου τους προσώπου για παρέα. Για να μοιράζονται μαζί του την καθημερινότητα τους. Να του μιλάνε και να περιμένουν απάντηση που μόνο το μυαλό τους θα φτιάξει. Αυτοί οι άνθρωποι θα κρύψουν καλά από μένα από σένα τον πόνο τους για να μη σε στεναχωρήσουν, ίσως για να μην ακούσουν και τα καθιερωμένα λόγια παρηγοριάς.
Ο ρόλος σου; Να είσαι εκεί. Στήριγμα τους για να μιλάνε. Να έχουν μια αγκαλιά ζεστή γεμάτη με αγάπη για να βγάλουν από μέσα τους αυτά που θέλουν. Μη τους πεις λόγια παρηγοριάς μόνο με τις πράξεις σου να είσαι εκεί. Να παίρνεις από το μυαλό τους την στεναχώρια και να τους θυμίζεις ότι η ζωή αξίζει, είναι όμορφη μέσα από μικρά καθημερινά πράγματα και με την παρουσία τους και την ύπαρξη τους συνεχίζει και το αγαπημένο τους πρόσωπο να υπάρχει.