Να θυμάσαι πως η αγάπη δεν πληγώνει τους ανθρώπους, οι άνθρωποι πληγώνουν την αγάπη..

Γράφει η Έλλη Αυξεντίου

Η ζωή, το σύμπαν, ο Θεός, κατά καιρούς μας «διδάσκουν» με ένα τρόπο περίεργο. Συχνά χρησιμοποιούμε τη φράση η ζωή συνεχίζεται και ψάχνουμε να βρούμε το κουράγιο και τη δύναμη γι’ αυτή τη συνέχεια.
Όχι η ζωή δε συνεχίζεται, αλλάζει. Όλα αλλάζουν και όλα ανατρέπονται. Λέμε, πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, για κάποιο σκοπό. Καμιά φορά, ίσως και τις περισσότερες, αυτό το βασανιστικό γιατί, να μην το βλέπεις τη συγκεκριμένη στιγμή μα αν εσύ θελήσεις και το αναζητήσεις θα το δεις ή θα το ανακαλύψεις στην πορεία.
Προσωπικά έχω δει (όπως κι εσύ φαντάζομαι) πολλές ανατροπές. Πλούσιοι να γίνονται φτωχοί μέσα σε μια νύχτα. Μέσα σε ένα λεπτό κι αντίστροφα. Προσωπικότητες που με το φτωχό σου το μυαλό θεωρούσες σημαντικές να «αποκαθηλώνονται» και να ξεγυμνώνονται σε κλάσματα δευτερολέπτων. Ο πόνος, η αναποδιά, η αρρώστια, ο θάνατος, η θλίψη, η χαρά, ο χωρισμός, η επανασύνδεση, η ανάκαμψη, η συνέχεια περνά απ’ όλες τις πόρτες, ανεξαρτήτως στάτους.
Η μοίρα δε διαβάζει βιογραφικά, χτυπάει αλύπητα. Και στόχος της είναι να σε διδάξει. Μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματα σου , σκοπός είναι ο εξανθρωπισμός. Να αγγίξεις την τελειότητα. Να μάθεις και να αναγνωρίσεις τα λάθη σου. Τι έκανες λάθος; Που έφταιξες; Να θυμηθείς ποιοι σε πρόδωσαν και ποιοι έσκυψαν μαζί σου για να ακουμπήσουν και να μοιραστούν έστω και για μια στιγμή τον πόνο σου.
Να ζητήσεις συγνώμη απ’ αυτούς που πλήγωσες, να βιώσεις τη συγχώρεση, τη μετάνοια, να νοιώσεις την ευγνωμοσύνη για όσα η ζωή ή άλλοι σου πρόσφεραν. Βιώνοντας ένα γεγονός που μας σοκάρει, που μας αποδυναμώνει, αρχίζουμε και βλέπουμε τη ζωή με άλλο μάτι. Είναι ίσως η στιγμή που ανακαλύπτουμε την ουσία.
Κατανοούμε περισσότερο την διαφορά μεταξύ του υπάρχω και το ζω. Καμιά φορά η ζωή περνάει από δίπλα μας χωρίς να την αγγίζουμε, την κοιτάμε να φεύγει και η ψυχή αδειάζει. Ο χρόνος χαράζει τη θλίψη. Ναι, δεν άπλωσες το χέρι, δεν ζήτησες βοήθεια, φοβήθηκες να κοιτάξεις, φοβήθηκες μην πληγωθείς.
Και εκεί ο Θεός σου στέλνει , το δικό του περιστέρι, που ίσως να είναι η συγνώμη Του για ότι σου στέρησε τόσο καιρό. Ένα περιστέρι που γαληνεύει ψυχές. Αγκάλιασε το, χάιδεψε το, κράτα το σφικτά και μη διστάσεις. Ας την ψυχή σου να ξεκολλήσει από το σώμα σου. Θα πλημυρίσει από φως, αγάπη, δάκρυα.
Ναι αυτό λέγεται υπέρβαση. Αυτό λέγεται αγάπη. Το έμαθες; Να θυμάσαι πως η αγάπη δεν πληγώνει τους ανθρώπους, οι άνθρωποι πληγώνουν την αγάπη..

Πηγή