Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Μια γεύση από αρμύρα και πορτοκάλι, αυτό μου έρχεται στο νου κάθε που μιλάμε για έρωτα πάνω στο κύμα. Έχει τα χρώματα του βαθυγάλαζου ουρανού, την αφή της άμμου και την ηχώ των κυμάτων να σφυρίζει στα χείλη.
Ο έρωτας γυρίζει την πλάτη σε ό,τι πονάει. Θέλει όμορφες, στρουμπουλές, παραδεισένιες στιγμές. Έχει ανάγκη από ρίσκο, σαν σχοινοβάτης δε κοιτάει τον κόσμο, μονάχα τους κόμπους που αγκαλιάζει η πατούσα και το τρέμουλο των ποδιών. Μπορεί και να πέσει, δεν ξέρεις. Έχει όμως ταλέντο και αναζητά την αδρεναλίνη που του χαρίζει το ύψος.
Δεν είναι τυχαίο που οι καρδιές χτυπούν δυνατά και πάνε να σκάσουν. Μαθαίνουν να χορεύουν στους χτύπους της άλλης καρδιάς. Ένα ταγκό καλοκαιρινό με εκτεθειμένα ηλιοκαμένα κορμιά. Η Εδέμ του έρωτα και το πάθος για τρέλα.
Σαν τελειώσει ο χορός έρχεται η δίψα. Δίψα κάθε λογής.. για όνειρα, για τρέλα, για μέθη. Δεν υπολογίζεις κανένα μόνο εσένα κι εκείνον. Δυο κορμιά που πάλλονται σε ακανόνιστους ρυθμούς αναζητώντας τη λύτρωση και τον πηγαιμό σ’ άλλα μέρη ουτοπικά. Σε αυτά τα μέρη δε χωράν περιγραφές, το ταξίδι είναι δίχως πυξίδα μόνο το ζεις, τίποτα άλλο.
Ένα περίεργο συναίσθημα να μη μπορείς να χορτάσεις. Μόλις γεμίσει το κορμί αναζητά περισσότερο. Ένα θηρίο γεννιέται και ποθεί προσοχή. Τρέμει στη μοναξιά και ζει μονάχα μέσα από σένα: στα πιο τρελά σου όνειρα και στις πιο τρελές σου επιθυμίες.
Ο χρόνος δεν ακολουθεί τη φυσιολογική του ροή. Όταν είσαι μόνος κυλάει αργά, βασανιστικά, μόλις όμως βρεθείς στην αγκαλιά που κουρνιάζεις, σταματάνε τα πάντα, όλα παγώνουν με τη ζέστη του κορμιού. Μόνο η ανάσα και οι χτύποι της καρδιάς συνοδεύουν το τώρα. Δεν υπάρχει αύριο, πριν και μετά. Όλα είναι υποταγμένα στο τώρα. Τώρα και για πάντα, πάντα για τώρα. Μην το ψάχνεις , δεν υπάρχουν οι λέξεις που θέλεις να πεις, είναι αντιφατικό και οξύμωρο. Μια λογική άκρως προσωπική, που θέλει το χρόνο της να ωριμάσει , να συνεχίσει δίχως το φόβο.