Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Μεγαλώνουμε.
Και πολλοί από μας περνάμε φάσεις έντονης απομυθοποιησης ή και αυτοκριτικής, όχι ότι ήμασταν ποτέ τρελοί αιθεροβάμονες. Η παρούσα δεν αποτελεί εξαίρεση. Όχι εδώ τουλάχιστον…
Μόνο που στην ανελέητη τούτη καθημερινότητα τα περιθώρια για παραμύθι έχουν στενέψει.
Η πηγουλα της έκπληξης, του μυστηρίου του έρωτα φαίνεται να στέρεψε και έχει μείνει ένα άγονο, άνυδρο πηγάδι από το χωρίς τέλος κυνηγητό για τον επιούσιο.
Πού χάσαμε τη σπίθα για τον ενθουσιασμό και το όνειρο θα σε γελάσω.
Όμως μάλλον μας έχει πάρει πολλούς η μπάλα, σ’ αυτή την καθημερινή τρεχαλα μας και θεωρούμε πια περιττή απόλαυση το φλερτ, τον ενθουσιασμό για την προσέγγιση ενός που φαντάζουμε ιδανικοί στα μάτια του έστω για λίγο.
Τρομαζουμε να αφήσουμε τον εαυτό μας πιο χαλαρό, αμπαρωνομαστε πίσω από δεκάδες λογικά επιχειρήματα και δικαιολογίες, ξενερωνουμε πανεύκολα, βαριόμαστε να ασχοληθούμε με κάποιον έξω από τα γρανάζια μας. Είμαστε σχεδόν μόνιμα πιεσμένα κουρασμένοι.
Κατσουφιασαμε πολύ, γκρινιάζουμε σχεδόν συνέχεια και κλείδωσαμε για να αντέξουμε κάθε ανατροπή, κάθε δικαίωμα σε ένα παραμύθι ενός μεγάλου κι απόλυτου έρωτα που θα ρθει και θα σαρώσει όλα τα σιγουρακια μας.
Αν θέλαμε όμως να φανούμε λιγάκι ειλικρινεις, αν επιτρεπαμε λίγο στους εαυτούς μας να παραδεχτούμε πόσο απομονωμένοι γίναμε πόσο χωρίς χαρά περνάμε, πόσο σοβαρά και καθόλου χαλαρά ζούμε ίσως να μπορούσαμε να αφήσουμε μια γρίλια ανοιχτή… Ένα τόσο δα παραθυράκι που θα το αφήναμε εσκεμμένα ανοιχτό για να το δει αυτός που θα θελήσει να μπει με υπομονή και επιμονή. Για τη συμμετοχή στην εκατέρωθεν έλξη.
Για αυτή την ξεχασμένη χαρά, το παιχνίδι με τα θέλω και την απόλαυση των αισθήσεων του είναι μας, για αυτής της περιβόητης χημείας το κλικ.
Και να μας κάνει εντέλει να νιώσουμε το λιγότερο ανόητοι που από φόβο δεν αφήναμε τόσο καιρο να δούμε πως είναι να έρχεται κάποιος φαινομενικά από το πουθενά και να μας θυμίζει αξαφνα πως ειναι να ξαναγινεσαι έφηβος, να μην έχεις κανένα λόγο να φοβάσαι και να αμφιβάλεις, να μετράς λεπτά μακρυά του κι έτσι να αντέχεις τα πάντα σαν σε αντιστροφή μέτρηση μέχρι το επόμενο μαζί, την επόμενη αγκαλιά, το επόμενο έρχομαι να σε δω.
Και να έρχεται και όλα να αντέχονται σαν μια πρόκληση.
Μια πρόσκληση για ζωή!
Για αυτό σου λέω ασε μια γρίλια ανοιχτή…
Η μέρα μεγαλώνει κι οι νύχτες μυρίζουν πλέον υποσχέσεις…
Ζήσε!