Ένας από τους δυο αγαπάει, ένας από τους δυο παλεύει, ένας από τους δυο ελπίζει πάντα πιο πολύ..
Γράφει η Γεώρα
Εγκατέλειψα κάθε τι που είχε σχέση με εσένα. Εξάλλου δεν σου έλειπα το ίδιο. Μονάχα σε εμένα έλλειπε αυτό που είχαμε, ίσως στην υπερβολή.
Έβαλα ένα τέρμα στις σκέψεις μου και σε εσένα. Έβαλα όρια στην καρδιά μου και κανόνες στο μυαλό, διότι επιδίωκαν συνέχεια την θύμησή σου!
Έβαλα τέρμα σε εσένα! Έκαψα τις στιγμές μας, τα χάδια σου, τις αναμνήσεις μας. Έβαλα ένα τέρμα σε αυτή την κατρακύλα. Δεν μου άξιζε αυτό. Τόσος πόνος! Πόνος που προήλθε από την αγάπη. Δύσκολος! Ρούχο στενό. Πικρόχολο αστείο! Πονάει τελικά η αγάπη!
Πονάει; Όχι μόνο ο λάθος τρόπος που αγαπούν οι άνθρωποι πονάει. Η αγάπη όχι. Η αγάπη είναι βάλσαμο στη ζωή! Και όταν η αγάπη συνδυάζεται με τον έρωτα όλα αλλάζουν! Παίρνουν άλλη διάσταση! Γίνονται πιο όμορφα, πιο υποφερτά. Όπως είχε πει και η Κική Δημουλά « Ο έρωτας είναι το μόνο αντίδοτο στον θάνατο! »
Έτσι ένιωθα και εγώ, πως είχα βρει το αντίδοτό μου, τον έρωτα που αγκαλιαζόταν με την αγάπη! Όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Και γιατί πάντα πρέπει ένας από τους δύο να θυμάται, να αγαπάει πιο πολύ, να ελπίζει, να παλεύει ; Γιατί όχι και οι δύο ; Αδικία! Μα έχω εμπιστοσύνη στη ζωή! Δεν ξεχνάει.
Εγώ όμως μπορώ να ξεχάσω εσένα. Όσο και αν αντιργιέται το μυαλό, η καρδιά και το κορμί! Δεν είναι το ίδιο πλέον. Δεν προσπάθησες καν να ζητήσεις συγγνώμη. Δεν προσπάθησες. Μονάχα πάτησες τα όρια. Μονάχα έδωσες απλόχερα πόνο.
Έτσι λοιπόν ανάμνηση θα σε κάνω, που θα την κάψω στον πόνο που προκάλεσες. Εγκατέλειψα οτιδήποτε είχε σχέση με εσένα. Εγκατέλειψα εσένα και σε άφησα να βουλιάξεις στα συντρίμμια του εγωισμού σου! Εφόσον εγώ τον δικό μου εγωισμό τον πάτησα για σένα και ποτέ δεν το είδες!