Ένα “μου λείπεις” κι ένα “σ’αγαπώ” φτάνουν για να μικρύνει η απόσταση και σήμερα..

Γράφει η Λαμπρινή Νταβέλη

Ένα ακόμη βράδυ άυπνη. Ξημέρωσε. Οι μέρες κυλούν ποτάμι. Εγώ εδώ κι εσύ αλλού. Κάποιος από τους δυο μας βρίσκεται σε λάθος μέρος.

Το ρολόι έδειξε 7:15, η ώρα που ξυπνάς. Δυσκολεύεσαι να αποχωριστείς το κρεβάτι σου. Έχεις τρελή αδυναμία στον ύπνο, ίσως περισσότερη κι από αυτήν που έχεις σε μένα. Ετοιμάζεσαι να πας στη δουλειά κι εγώ μένω εδώ. Μετρώντας τις ώρες αντίστροφα για ένα τηλεφώνημα σου. Και πριν προλάβω να σου μιλήσω, ν’ ακούσω την φωνή σου και μία γλυκιά σου κουβέντα έχει έρθει η ώρα να φύγω κι εγώ.

Τα πάντα μεταξύ μας συγκρούονται. Τόσο ίδιοι, και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικοί.

Υποχρεώσεις, μωρό μου. Ή πιο απλά κι αληθινά, ενήλικη ζωή.

Σε γνώρισα στην πιο τρυφερή ηλικία. Έφηβοι, γεμάτοι όνειρα και θέληση για ζωή. Ξέγνοιαστοι από υποχρεώσεις και προβλήματα. Εποχές που άλλοι φρόντιζαν τα περισσότερα για εμάς. Τέσσερα χρόνια μετά, ως ενήλικες που τους χτύπησε απότομα η πραγματικότητα την πόρτα, έφτασε η ώρα να παλέψουμε μόνοι μας για τα θέλω μας και για την υλοποίηση των ονείρων μας. Αντιμέτωποι με τον κόσμο, με καταστάσεις που, πολλές φορές, μας οδηγούν σε μονοπάτια δύσβατα.

Η απόσταση μεταξύ μας έχει μπει. Όχι από επιλογή. Η ζωή τα φέρνει έτσι. Εμείς, όμως, είμαστε βράχοι απέναντι της. Όσες δύσκολες μέρες κι αν έρθουν, είμαι σίγουρη πως για μένα – όπως κι εγώ για σένα – θα είσαι εκεί.

Οι μέρες μακριά σου, μάτια μου, μοιάζουν με μία αιωνιότητα.

Δεν θα σου ζητήσω πολλά. Ένα «μου λείπεις» κι ένα «σ’ αγαπώ» αρκούν για να με κάνουν να αντέξω τις μέρες που είσαι μακριά μου. Να πάρω μία ανάσα για να παλέψω ετούτη την ζωή. Κάθε μέρα, να μη ξεχνάς, μία «καλημέρα» κι μία «καληνύχτα» να μου λες. Μα σαν με δεις, σφίξε με σε μία ζεστή αγκαλιά και δώσε μου ένα φιλί. Την μυρωδιά σου και την γεύση σου να αποτυπώσω, δύναμη να νιώσω.

Κι εγώ με την σειρά μου, σου υπόσχομαι πως θα’ ρθουν καλύτερες μέρες. Μέρες μαγικές. Μέρες που η απόσταση θα μηδενιστεί, ενώ στην θέση της θα κραυγάζει το πιο ηχηρό «μαζί»!