Ήρθα να πάρω την καρδιά μου και να φύγω.. για πάντα!

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Μετά από καιρό θέλησα να σε “ξαναδώ”.
Είναι από εκείνες τις νυχτερινές επισκέψεις με την σκέψη, που έκανα σχεδόν κάθε βράδυ μετά τον χωρισμό μας.
Περνώντας ο καιρός, τις αραίωνα, ώσπου πέταξα το κλειδί στην θάλασσα και δεν έχω ξαναέρθει από τότε.

Βρήκα το κλειδί τυχαία πριν ένα μήνα.
Το είχαν ξεβράσει τα κύματα. Και είπα απόψε να έρθω πάλι.
Αυτή την φορά όχι για να ξαπλώσω δίπλα σου και να σε αγκαλιάσω.
Αυτή την φορά έρχομαι για εμένα.
Για να πούμε εκείνο το αντίο που μας άξιζε.

Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια σου.
12 αν θυμάμαι καλά.
Έχουν περάσει και κάτι αιώνες από την τελευταία φορά που τα μέτρησα.
Η ξύλινη πόρτα σου είναι εκεί η ίδια.
Τα κλειδιά πάνω στην πόρτα ακόμα.
Με εκείνο το μπρελόκ από την Αυστραλία.
Έχει ξεθωριάσει λίγο, το έφαγε το αλάτι της θάλασσας.
Γυρίζω το κλειδί και μπαίνω.
Το ξύλινο ταβάνι σου εκεί.
Η κουζίνα που σου μαγείρευα.
Ο καναπές που ξαπλώναμε.
Η ξυλόσομπα που άναβες για να με ζεστάνεις.
Όχι, όχι δεν θα αφήσω το μυαλό μου να αναπολήσει.
Δεν θα βγάλω τα παπούτσια μου πριν μπω, δεν θα μείνω πολύ.

Κρατάω την ανάσα μου σταθερή.
Το βήμα μου αργό.
Ήρθε η ώρα να μπω στο υπνοδωμάτιο.
Κρατάω την σκέψη μου καθαρή.
Ξέρω τι θα δω και δεν το φοβάμαι πια.
Είστε εκεί.
Σε εκείνο το κρεβάτι που τώρα μου μοιάζει άλλο.
Στην μεριά σου εσύ.
Δεν άλλαξες μεριά.
Απλά κάλυψες το κενό δίπλα σου.
Δεν θέλω να σας ξυπνήσω.
Απλά ήρθα για να νιώσεις την αστρική μου παρουσία για τελευταία φορά.
Θυμάσαι;
Κάθε φορά που σε επισκεπτόμουν έτσι, μου έλεγες την επόμενη πως με είδες στο όνειρό σου.
Δεν ξέρω αν απόψε με είδες.
Αν ένιωσες την παρουσία μου.
Δεν ξέρω αν έχει ακόμα την ίδια δύναμη η σκέψη μου.

Δεν θα μείνω πολύ.
Δεν υπάρχει λόγος πια.
Ήρθα για να σας συγχαρώ.
Έμαθα τα νέα σας.
Ήρθα για να σου πω συγχαρητήρια.
Ήρθα για να σου πω αντίο.
Ήρθα για να πάρω κάτι που είχα ηθελημένα ξεχασμένο τόσο καιρό στο κομοδίνο σου.
Την καρδιά μου.
Και πόσο σίγουρη ήμουν ότι θα την είχες μέσα στο συρτάρι σου.
Να μην φαίνεται.
Να μην σε ενοχλεί τα βράδια ο ακανόνιστος χτύπος της.
Να μην σου φέρνει στο νου θύμησες.

Ήρθε η ώρα να φύγω.
Αντίο.
Αυτή την φορά δεν θα πάρω το κλειδί φεύγοντας.
Δεν θα το ξαναχρειαστώ.
Δεν θα βροντήξω την πόρτα φεύγοντας.
Δεν θέλω να ενοχλήσω τον βαθύ σας ύπνο.
Εγώ βλέπεις επέλεξα να είμαι ξύπνια μια ζωή.
Εκεί διαφέραμε πάντα.
Επιλογές είναι όλα φίλε μου άλλωστε.
Τα έχουμε ξαναπεί αυτά.

Αντίο λοιπόν.
Καλή ζωή.