Αν ο έρωτας είχε μορφή, θα είχε τη δική σου!
Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Αν δεν είσαι εσύ ο έρωτας, τότε ποιος είναι; Αν ο Θεός έρωτας είχε όνομα, για μένα θα ήταν το δικό σου. Το όνομα που θα θυμάμαι μέχρι το τέλος της ζωής μου, το όνομα σου. Αυτό που περιμένω να φανεί στην οθόνη του κινητού, σε ένα τηλέφωνο και ένα μήνυμα.
Αν ο έρωτας είχε φωνή, θα ήταν σίγουρα η δική σου, που προσμένω να ακούσω έστω και από μακριά. Να μου μιλάς την ώρα που κοιμάμαι, θέλω να σε ακούω όταν ξυπνώ.
Αν ο Θεός έρωτας έμοιαζε κάπου, θα ήταν σίγουρα σε σένα. Ναι, σε σένα, που θέλω να χαζεύω όλη την ώρα, σε σένα, που θέλω να κοιτάω κάθε λεπτό. Να σε κοιτάω όταν κοιμάσαι και όταν είσαι ξύπνιος, όταν χαμογελάς και όταν είσαι νευριασμένος. Θέλω να σε βλέπω όταν βγαίνεις από το μπάνιο με την πετσέτα τυλιγμένη γύρω σου, να σε χαζεύω όταν ετοιμάζεσαι για να βγεις.
Αν ο έρωτας είχε πρόσωπο, θα ήταν σίγουρα το δικό σου, τα μάτια σου, τα μάτια σου τα λατρεμένα, που κρύβουν μέσα του χίλιους θυσαυρούς. Που όλοι οι ωκεανοί του κόσμου βρίσκονται εκεί και όταν με κοιτάνε παλεύω με τις τρικυμίες της καρδιάς μου. Τα χείλη σου τα ζουμερά, με το πάθος που φιλάνε. Πόσες χιλιάδες φιλιά θα μπορούσα να σου κλέβω κάθε μέρα; Οι γωνίες του προσώπου σου, που θέλω να τις χαϊδεύω την ώρα που κοιμάσαι. Τα μαλλιά σου, που όταν κοιμάσαι ανακατεύονται στο πρόσωπο σου. Το σώμα σου, που όταν με αγκαλιάζει χάνω τον κόσμο, αυτή η αγκαλιά σου που λυτρώνει κάθε πόνο και διώχνει κάθε κούραση. Η ζεστασιά σου το χειμώνα και η δροσιά σου το καλοκαίρι.
Αν ο έρωτας έμοιαζε κάπου, θα ήταν σίγουρα σε σένα. Σε σένα, που ερωτεύομαι κάθε μέρα και πιο πολύ. Σε σένα, που αποτελείς κομμάτι της ζωής μου. Αν δεν είσαι εσύ ο έρωτας, τότε ποιος;