Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Δύει ο ήλιος κοίτα.
Δες τα πανέμορφα χρώματα του ουρανού που παίζουν με τα σύννεφα, πορτοκαλί και ροζ και κίτρινο και λίγο μωβ, όλα μαζί σε ένα σπάνιο ουράνιο τόξο την ώρα εκείνη που ο ήλιος βουτάει θεαματικά μέσα στη θάλασσα.
Δες πως παιχνιδίζουν οι αχτίδες του πάνω στα νερά, πως δίνουν λάμψη και στραφταλίζουν λες και χιλιάδες μικρές νεραιδούλες παίζουν στην επιφάνειά τους. Εκείνη την ώρα που ο ήλιος χάνεται και η μέρα φτάνει στο τέλος της.
Δες, δες και θαύμασε τούτη την μοναδική στιγμή, μην χάσεις ποτέ ηλιοβασίλεμα ψυχή μου, είναι κάθε μέρα διαφορετικό, κάθε μέρα σου δείχνει και κάτι άλλο. Αυτή την ώρα που η μέρα δίνει τη θέση της στην νύχτα, που ο ήλιος παραδίδει τα ηνία στο μελαγχολικό ασημένιο φεγγάρι.
Με ρωτάνε γιατί αγαπώ τόσο τα ηλιοβασιλέματα. Μα είναι να μην τα αγαπάει κανείς; Χάνεσαι μέσα σε μία πύρινη πραγματικότητα που δεν μπορεί να σε κάψει. Κοιτάς τα σύννεφα και για λίγο πετάς, όντως πετάς και νιώθεις πιο ελεύθερος από ποτέ.
Και εγώ με την σειρά μου τους ρωτώ, εσύ γιατί δεν τα αγαπάς τα ηλιοβασιλέματα; Πως γίνεται να σε αφήνουν αδιάφορο; Αν μπορούσα, κάθε μέρα στη θάλασσα θα ήμουν, εκείνη την ώρα που ο ήλιος πέφτει και χάνεται.
Εκείνη την ώρα που η αγαπημένη μου θάλασσα γίνεται πορτοκαλί ή ροζ ή μωβ.
Αχ ψυχή μου, όσο μπορείς να γεμίζεις τα μάτια σου με ηλιοβασιλέματα. Να γεμίζεις την ψυχή σου με τα ζεστά ετούτα χρώματα της πιο όμορφης ώρας της ημέρας. Να κοιτάς τον ήλιο και να αφήνεις να πάρει μαζί του ό, τι σε έχει στεναχωρήσει, ό, τι σε έχει πικράνει.
Να κοιτάς τον πυρωμένο ήλιο και να τον αφήνεις να σου καίει το μουτράκι, να σου χαϊδεύει απαλά εκείνες τις πληγές που πονάνε περισσότερο από όλες και κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσεις πως δεν πονάς πια, πως όλα είναι λίγο καλύτερα.
Μην αφήσεις κανένα ηλιοβασίλεμα από τα μάτια σου όσο μπορείς. Να γεμίζεις το μυαλό σου με μνήμες από τα πιο όμορφα, τα πιο επώδυνα, τα πιο ερωτευμένα ηλιοβασιλέματα που μπορείς.
Όλα δείχνουν τόσο καλύτερα εκείνη την ώρα της ημέρας. Για αυτό το λίγο που διαρκεί κάτσε και χάζεψε το. Εξέπνευσε βαθιά και μείνει εκεί ψυχή μου, να το δεις μέχρι να τελειώσει,
Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα.
Δύει ο ήλιος, κοίτα σου λέω, κοίτα!
