Εσύ, ο άνθρωπος που δεν φοβάται να με αγαπά..

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ απ’τα βάθη της καρδιάς μου.
Σε σένα αγαπημένε μου, γιατί μ’αγαπάς.
Γιατί μ’έκανες να αγαπήσω και πάλι εμένα.
Εμένα που μ’άφησα πίσω σ’εκείνο το σταυροδρόμι που λέγεται χρόνος.
Για τα πενήντα χρόνια που κουβαλώ, για όλες τις ρυτίδες που ακουμπάω στο πρόσωπό μου.

Σ’ευχαριστώ που υπάρχεις στην ζωή μου και μελώνεις τον δρόμο μου.
Σ’ευχαριστώ που μ’αγαπάς μ’όλες τις ατέλειές μου.

Σ’ευχαριστώ, γιατί ένα κομμάτι μου είναι πλέον δικό σου.
Είναι η αγκαλιά μου, το γέλιο μου, το φιλί μου κι ο πόνος μου.
Είμαι εγώ που ανασαίνω μέσα σου.
Είμαι εγώ που κοιμάμαι δίπλα σου.
Είμαι εγώ που σου φωνάζω “σ’αγαπώ”.

Ένα κομμάτι μου θα είναι πάντα δικό σου.
Είναι όλο αυτό που μ’έκανες να νιώσω, είναι αυτό που μ’έκανες να αγαπήσω.
Είναι αυτό που θα ξυπνάει μαζί σου κάθε πρωί, είναι αυτό που θα μυρίζει τ’άρωμά σου.
Είναι αυτό που θα μπαίνει μέσα στο κορμί σου και θα γδέρνει τον πόθο σου, είναι αυτό που θα ρέει στο αίμα σου, αυτό που θα βράζει μέσα στις φλέβες σου.
Είναι αυτό που θ’ακουμπάει πάνω στα χείλη σου και θα σου αφήνει τ’όνομα του έρωτά μου.
Είναι το κομμάτι που θα μείνει αιώνια δικό σου.

Μακάρι να μπορούσες να δεις μέσα απ’τα μάτια μου για να δεις με τι γεμίζει η ψυχή μου κάθε φορά που σε βλέπω, που σε νιώθω, που σε κρατάω, που σε χαϊδεύω.
Έλεγα πάντα ότι αξίζω το καλύτερο και το καλύτερο βρήκα.
Τ’όνειρό μου είσαι συ, η ψυχή της ψυχής μου.
Ο άνθρωπος που δεν φοβάται να μ’αγαπάει.
Και για όλα αυτά εγώ σ’ευχαριστώ.