Γράφει ο Τριστάνος
Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται όλοι ίδιοι, και μεγαλώνοντας δεν έχουν την ίδια εκπαίδευση, το ίδιο οικογενειακό περιβάλλον και τις ίδιες εμπειρίες. Εάν σε αυτό προσθέσεις την διαφορετικότητα του DNA, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις να κάνεις με χιλιάδες διαφορετικούς χαρακτήρες.
Άλλοι είναι πιο επιθετικοί, άλλοι πιο ήρεμοι, πιο υπομονετικοί, πιο αυδάδεις, πιο αναίσθητοι πιο ευγενικοί, πιο ευερέθιστοι κτλ. Εδώ έρχονται να προστεθούν και τα πάθη μέσα σε αυτήν την σύνθεση. Και τα πάθη των ανθρώπων δεν τιθασεύονται εύκολα.
Συνήθως αυτά έχουν σεξουαλικές και ορμονικές κατανομές. Και λόγω αυτής της προέλευσης δεν ελέγχονται ολοκληρωτικά. Ζούμε σε μια κοινωνία που υπάρχουν κανόνες. Διότι εάν δεν υπήρχαν θα μπορούσα να καρπωθώ τον κόπο του άλλου, κλέβοντας τον, ή να σκοτώσω αυτόν που με ενοχλεί, ή να βιάσω την γυναίκα που μου αρέσει, αλλά δε με θέλει κτλ.
Όλο αυτό ονομάζεται νομοθεσία και κάποιοι αναλαμβάνουν να την εφαρμόζουν. Κάποιοι πρέπει να συλλάβουν το δράστη και στο επόμενο κομμάτι, οι αρμόδιοι να φροντίσουν να μην το ξανακάνει και να πληρώσει για το αδίκημα του, ανάλογα με την βαρύτητα αυτού.
Το σημαντικότερο όμως μέσα σε όλα αυτά, είναι να παραδειγματιστούν και οι επίδοξοι μιμητές του, για να μην επαναληφθεί μια τέτοια αποτρόπαια πράξη.
Πώς λοιπόν μπορούν να αποτραπούν παρόμοιες πράξεις όταν οι κλέφτες, οι δολοφόνοι, οι καταχραστές, οι βιαστές κτλ. μένουν ατιμώρητοι;
Ή δεν τιμωρούνται όπως τους αρμόζει! Με τι κριτήριο θα αποτρέψουν τον βιαστή να προχωρήσει στην εγκληματική του ενέργεια, όταν ένας παιδεραστής που βίασε 36 παιδιά και ποιος ξέρει πόσα άλλα, βγαίνει έξω από τη φυλακή σε 8 μόνο χρόνια;
Ένα τέρας που δολοφόνησε 36 παιδιά, του επιτρέπουν να βγει, για να συνεχίσει το έργο του. Πόσο φτηνά τελικά κοστολογείται η ζωή των παιδιών μας;
Πόσο υπολογίζουν οι νομοθέτες το μόχθο και τους κόπους του κάθε οικογενειάρχη; Πόσο κοστολογείται η ψυχή κάθε κοπέλας που βιάστηκε και καταστράφηκε για πάντα;
Κάθε ηλικιωμένης που την έσπασαν στο ξύλο, για να της κλέψουν το σταυρό που την φυλάει! Κάθε νομοταγή πολίτη που βρίσκεται στο έλεος και στις ορέξεις, του κάθε εγκληματία που ξέρει ότι θα μείνει ατιμώρητος;
Πόσο κοστολογούν τον φόβο και την αδικία που πλανάται γύρω μας, η οποία σφίγγει διαρκώς τη θηλιά στο λαιμό μας;
Ληστές που εισβάλουν σε μαγαζιά και σκοτώνουν καταστηματάρχες, που προστατεύουν την περιουσία τους, χαίρουν εξαιρετικής αντιμετώπισης.
Εάν όμως τύχει να τους αντιμετωπίσεις, θεωρείσαι δολοφόνος και στον ληστή (και πιθανόν ακτιβιστή) του κάνουν άγαλμα. Γιατί λοιπόν να μην βγω να κλέψω, αφού το πιθανότερο είναι να μην με πιάσουν και εάν με πιάσουν, σε λίγο θα με αφήσουν.
Γιατί να μην βιάσω όποια κοπέλα μου αρέσει και να την σπάσω και στο ξύλο, αφού το πιο πιθανό είναι, ότι δεν θα το καταγγείλει και εάν το καταγγείλει, πάλι δεν με νοιάζει, αφού σε λίγο καιρό θα με αφήσουν ελεύθερο να αλωνίζω ξανά!
Το ίδιο βέβαια αφορά και τους βιασμούς παιδιών, που ακόμη πιο δύσκολη
είναι η καταγγελία τους.
Ας το μεταφέρουμε λοιπόν αυτό, σε όλους τους τομείς. Κλοπές, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες, ασέβεια, βιασμοί, λεηλασίες εκκλησιών κτλ.
Είμαστε όλοι στο έλεος αυτών των εγκληματιών, διότι εννοείται ότι αφού δεν υπάρχουν κυρώσεις, θα το επαναλάβουν και θα προτρέψουν και άλλα καθάρματα να κάνουν το ίδιο.
Και το σημαντικό είναι, όταν υπάρξουν οι ανάλογες κυρώσεις, να εφαρμοστούν ως έχουν, χωρίς περαιτέρω περιορισμούς από παραθυράκια που θέτει ο νόμος!
Πχ. “δεν νοείται κάποιος καταδικασμένος με 400 έτη κάθειρξη, με υποτυπώδη εργασία στην φυλακή, φαινομενικά καλή διαγωγή σε αυτήν κι άλλες ευνοϊκές ρυθμίσεις του νόμου, να καταλήγει σε έξοδο από την φυλακή σε 8 μόλις έτη! Χωρίς ουσιαστικό σωφρονισμό του, όντας απειλή για τους συνανθρώπους μας!
Νιώθω πολύ ευάλωτος και απογοητευμένος. Φοβάμαι για την οικογένεια μου, τους φίλους μου και την κοινωνία μας πλέον. Δεν μπορώ να αναλάβω το νόμο, ούτε να γίνω τιμωρός του εγκλήματος. Το μόνο που θέλω και εύχομαι να συμβεί, είναι αυτοί που έχουν αναλάβει, να κάνουν σωστά επιτέλους τη δουλειά τους, για να μπορούμε να ζούμε δίχως φόβο και ελεύθερα την ζωή που δικαιούμαστε!