Γράφει η Γωγώ Αδαμοπούλου.
Ακόμα και τώρα που ζω τόσο μακριά σου, δεν άλλαξε τίποτα για μένα.
Δεν μπορεί να αλλάξει!
Πίστευα μεγαλώνοντας τα χιλιόμετρα ανάμεσα μας θα λιγόστευε η ένταση των συναισθημάτων μου για σένα.
Πρώτη φορά στη ζωή μου φοβήθηκα τα συναισθήματα μου και αποφάσισα να απομακρυνθώ, όμως τίποτα δεν άλλαξε!
Ακόμα και εδώ, είσαι δίπλα μου.
Πώς να γλιτώσω από σένα αφού σε κουβαλάω μέσα μου, στο μυαλό και στην ψυχή μου.
Η αγάπη δεν μπορεί να μικρύνει ακόμη κι αν ανάμεσά μας υπάρχουν θάλασσες και βουνά.
Ίδια μένουν όλα και τα χιλιόμετρα μόνο νούμερα αντιπροσωπεύουν.
Δεν αποτελεί εμπόδιο η απόσταση.
Όταν η καρδιά είναι αφιερωμένη και αφοσιωμένη σε έναν άνθρωπο, δεν αλλάζει η επιθυμία και η λαχτάρα σου γι’αυτόν τον ένα.
Όταν κλείνεις τα μάτια σου και νιώθεις ότι ο άλλος είναι δίπλα σου τόσο έντονα, λες και έχει κατακλύσει τον χώρο σου με την αόρατη παρουσία του.
Κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να τον αντικαταστήσει και να τον αναπληρώσει!
Γιατί δεν είναι μόνο ότι έχεις ταιριάξει μαζί του σε κάθε λεπτομέρεια, αλλά το ότι οι καρδιές σας κούμπωσαν, ενώθηκαν και έγιναν μια πια.
Δύο καρδιές που η μία δεν μπορεί χωρίς την άλλη από δική τους επιλογή, που μηδενίζουν την απόσταση για να ζήσουν μόνο κάποιες ώρες μαζί, λίγες μόνο στιγμές, καμία φορά ίσως και μέρες!!
Και αν κάποιοι λένε ότι οι αποστάσεις και τα χιλιόμετρα χωρίζουν ανθρώπους, εγώ θα σου πω απλά ότι η αγάπη ενώνει και η λαχτάρα γίνεται το πιο δυνατό σου εφόδιο για να σε προτρέψει να κάνεις τα πάντα.