Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Θέλω να είμαι πάντα η καληνύχτα σου. Αυτή που λες όταν κλείνεις τα μάτια λίγο πριν παραδώσεις τη μέρα που προηγήθηκε και το κορμί σου που ταλαιπώρησες στου ύπνου τον αναπόφευκτο θάνατο.
Θέλω να κλείνω τα μάτια μου και να χάνομαι, να σε νιώθω παρών κι όταν δεν είσαι.
Να με φυλάς με τη σκέψη σου, να με κρατάς ήσυχη όταν το μυαλό μου αφηνιάζει φτιάχνοντας καταστροφικά σενάρια για το δικό μας παραπέρα. Γιατί έτσι ανάποδα έχω μάθει βλέπεις να σκέφτομαι τόσα χρόνια που έλειπα κι από μένα την ίδια. Ίσως πιο πολύ από όσο μου λείπεις τώρα εσύ…
Θέλω να θυμηθώ πώς είναι να ερωτεύεσαι. Πολύ και με την ίδια ένταση κι ανάγκη για σμίξιμο.
Να θες κι Εσύ όπως κι εγώ να ενωθείς.
Μαγικά απόλυτα αλλά κι ελεύθερα παράλληλα σαν ολάκερος κόσμος σε τροχιά, σαν μια σφαίρα που συγκρούεται με μιαν άλλη όχι για να εξαφανιστούν αλλά για να ενσωματωθούν σε κάτι άλλο νέο πολλαπλάσια δυνατό, σύνθετα μοναδικό ένα ακέραιο από δύο ολόκληρα. Από σένα και μένα.
Θέλω να νιώσω πως είναι να ζεις ξανά μια ξεχασμένη εφηβεία με το ανόητα ρομαντικό ρετρό σχεδόν κοριτσάκι από μέσα επιτέλους να δικαιώνεται. Έστω τώρα.
Θέλω να χαμογελάσω χωρίς λόγο, θέλω να με δω να ξεμυαλιζομαι, να περιμένω πάνω από ένα κινητό για ένα νεύμα, μια φατσουλα κάτι που να δηλώνει παρον. Το δικό σου.
Να μετράω ώρες, ανάσες και σε κάθε εκπνοή μου να ακούγεται το όνομά σου. Ηχώ από το κέντρο της ψυχής μου.
Όχι από λύπη.
Ούτε από απουσία.
Από ανάγκη για περισσότερο μαζί.
Σαν να γίνονται όλα για πρώτη φορά σαν να διαγράφηκε ότι κι όποιος προηγήθηκε μέχρι χθες.
Σαν λευκή καινούργια σελίδα από ζωή που έχει τα χρώματα που αγαπάς τη μυρωδιά που φοράς ό,τι σε κάνει να είσαι Εσύ αλλά και να στέκεσαι δίπλα μου.
Μέσα μου, γύρω μου
Ζωή μου!