Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Μην πιστέψεις ποτέ έναν άντρα που θα σε βεβαιώσει πως δεν σε ζηλεύει.
Ό,τι κι αν σου πει, όσους όρκους κι αν πάρει, ο ερωτευμένος άντρας, ζηλεύει και τον αέρα που αναπνέεις.
Δεν έχει να κάνει με την αυτοπεποίθησή του.
Η αυτοπεποίθηση είναι για τη δουλειά και η πυγμή για τις διαπραγματεύσεις.
Ο έρωτας ο αληθινός είναι η δύναμη και η αδυναμία του. Είναι η παράδοσή του και η μάχη που δεν επιτρέπει στον εαυτό του να χάσει.
Παράδοση σε κάθε ατέλειά σου που πάνω σου έδειχνε τέλεια. Παράδοση στο χάος σου που σε κάνει ακόμα πιο γοητευτική. Ακόμα πιο ποθητή.
Αυτό είσαι. Ένα πανέμορφο χάος. Ένα χάος που δεν μπόρεσα να μην ερωτευτώ.
Κι ας σε βεβαίωνα πως “εγώ δεν είμαι για τέτοια”. Κι ας με κοιτούσες με αυτό το βλέμμα σου που πετούσε φωτιές.
Αυτό το βλέμμα που ποθούσα και ζητούσα.
Και χρειάστηκε μια απόσταση και λίγος χρόνος μακριά για να σπάσω.
Να μην αντέξω, να σε ζητήσω. Να σε διεκδικήσω. Να σου θυμώσω. Να αφήσω στην άκρη την πανοπλία της ασφάλειάς μου.
Μια μια ερωτεύτηκα τις ατέλειές σου και τις έκανα δικές μου.
Ήταν αυτές ακριβώς οι ατέλειες που σε έκαναν μοναδική στα μάτια μου.
Κι ας μην αντέχεσαι ώρες ώρες.
Κι ας είσαι το πιο δύσκολο κι ανυπόφορο πλάσμα του κόσμου.
Κι ας γίνεσαι σκοτάδι και καταιγίδα.
Κι ας απομυθοποιείς κάθε παραμύθι αυτής της ζωής.
Εγώ σε ερωτεύτηκα γι’αυτό το χάος σου ίδιο με την πιο αγριεμένη θάλασσα.
Και μέσα εκεί βούτηξα. Μέσα σου..