Με μυστηριώδη βλέμματα και αθώα χαμόγελα χτίζονται τα όνειρα..

Γράφει η Φλώρα Σπανού

Εκείνο το «τι κάνεις;», «πώς είσαι;» που χρησιμοποιείς απλά και μόνο για να πιάσεις την κουβέντα με  το άτομο που σε ενδιαφέρει κρύβει πίσω του αλήθειες πολλές.

Λέξεις απλές, συνηθισμένες, απαντήσεις τυπικές, που προσπαθούν να σταθούν δυνατές απέναντι στην αλήθεια που πάντα θα μένει στο προσκήνιο.

Που πάντα θα είναι  θεατής σε ένα έργο με πρωταγωνιστή το ψέμα.

Γιατί πολύ απλούστατα όλα όσα θα ήθελες να κάνεις  κρύβονται πίσω στην σκηνή.

Και στο έργο που παίζεις η θέληση και οι επιθυμίες σου αντιφάσκουν με τον ρόλο σου.

Γιατί στην αληθινή  πραγματικότητα αν μπορούσες θα έγραφες ένα τελείως διαφορετικό θεατρικό.

Στην πραγματικότητα αν μπορούσες θα την άρπαζες και θα την φίλαγες εκείνη την στιγμή.

Στην πραγματικότητα αν μπορούσες θα την έπαιρνες στην αγκαλιά σου και δεν θα σε ενδιέφερε τίποτα και κανείς.

Στην  πραγματικότητα αν μπορούσες θα της έλεγες το πόσο πολύ την θέλεις, το πόσο πολύ σου αρέσει, το πόσο πολύ σε τρελαίνει να βρίσκεσαι έστω και λίγα μέτρα μακριά της.

Όμως, η αλήθεια από την  πραγματικότητα απέχει πολύ, δυστυχώς..

Κι εσύ, όσο και να το θέλεις δεν μπορείς να την φτάσεις.

Υπάρχουν πράγματα που σε κρατούν σε απόσταση κι έτσι αρκείσαι μόνο σε τυπικές κουβέντες.

Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους είσαι δεσμευμένος και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό.

Υπάρχουν πρόσωπα που σας χωρίζουν.

Αλλού βρίσκεται εκείνη κι αλλού εσύ.

Κι όμως μέσα σε αυτό το τόσο φωτεινό της βλέμμα και στο χαμόγελό της εσύ μπορείς να δεις πράγματα που σε κάνουν να χαμογελάς και να σου φτιάχνουν την μέρα. Γιατί μέσα σε εκείνα τα μάτια κρύβεται ολάκερη η αλήθεια.

Ακόμη κι αν ποτέ δεν ειπωθούν όλα όσα θα ήθελες να της πεις ή να ακούσεις από το στόμα της  την αλήθεια θα την συναντάς πάντα μέσα σε εκείνο το βλέμμα της. Που πάντοτε θα σου την μαρτυράει ακόμη και τις φορές που θα επιλέγει να στην κρύψει. Θα βρίσκεται πάντα μέσα σε εκείνο το χαμόγελό της. σε εκείνα τα αμήχανα βλέμματα και σε εκείνη την μελωδική φωνή που θα κομπιάζει όποτε σου απευθύνει τον λόγο.

Την αλήθεια την ξέρετε κι οι δυο, όμως, κάνεις δεν τολμάει να την ξεστομίσει.

Κανείς από τους δυο σας δεν μπορεί να υπερπηδήσει εκείνα τα εμπόδια που κάνουν την απόσταση μεταξύ σας να μοιάζει χαοτική.

Κι έτσι κι οι δυο είστε  καταδικασμένοι σε έναν έρωτα αφανή και ανεκπλήρωτο.

Σε έναν έρωτα που δεν θα μπορέσει να χορτάσει την δίψα του ποτέ. Γιατί πάντα θα υπάρχει εκείνη η απόσταση που θα σας χωρίζει.

Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα ίσως και να ήσασταν τώρα μαζί.

Αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω και συναντιόσασταν πολύ καιρό πριν τότε πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Όχι, δεν μετανιώνεις για αυτά που έχεις, δεν μπορείς να μετανιώσεις.

Αλλά θα ευχόσουν να την γνώριζες πολύ καιρό πριν.

Τώρα ξέρεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτε παρά μονάχα  όταν θα την συναντάς  να της χαμογελάς και να παίρνεις κι εσύ λίγη από την λάμψη που των ματιών της μαζί σου.

Μία εικόνα που θα σε συντροφεύει μέχρι να την συναντήσεις ξανά.

Γιατί έστω κι αυτό το λιγοστό  διάστημα που υπάρχετε μαζί μέσα στον  χρόνο εσένα σε γεμίζει για το μετά που ζεις χωρίς εκείνην κοντά σου.

Κι αρκείσαι μονάχα στο να την ονειρεύεσαι και να κάνεις μαζί της πράγματα που δεν θα μπορέσεις ποτέ.

Γιατί αυτή είναι μία απαγορευμένη έλξη που δεν μπορεί να σταθεί πουθενά.

Πάντα θα αιωρείται και θα περιφέρεται αργά και βασανιστικά. Μέχρι, ίσως , κάπου κάποτε ποιος ξέρει  να μπορέσει να πάρει σάρκα και οστά.

Σε αυτή τη ζωή ή σε μιαν άλλη.