Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Μην έρχεσαι κα φεύγεις. Μην εμφανίζεσαι και εξαφανίζεσαι ταράζοντας τα νερά της για λίγο και ύστερα την αφήνεις πάλι μόνη της σε φουρτουνιασμένες θάλασσες.
Μη παίζεις κάθε λίγο και λιγάκι με τη καρδιά της, δοκιμάζοντας τους παλμούς της, να δεις αν λειτουργούν. Δεν είναι επαναφορτιζόμενη κούκλα να μιλάς μαζί της όποτε νιώθεις την ανάγκη.
Γυναίκα είναι. Γυναίκα με συναισθήματα και ανάγκες. Μη της ανάβεις στιγμές που έχουν καεί και μη της ξυπνάς μνήμες που έχουν θαφτεί να μη πονάνε, κάνοντας απλά το κέφι σου για λίγο.
Μη της τροφοδοτείς ψεύτικες ελπίδες, ενώ μέσα σου έχεις ήδη προμελετήσει για το αποτέλεσμα. Άνθρωπος είναι και αυτή, με ανάγκες και θέλω που περιμένει από κάποιον να τα δει.
Μη ξεγελιέσαι μαζί της ένα βράδυ, θέλοντας απλά να περάσεις και πάλι την ώρα σου, σε κάποια αγκαλιά, χωρίς ουσία.
Και αυτή φοβάται την απόρριψη. Αλλά δεν αναλώνεται σε αγκαλιές εφήμερες που δεν έχουν τίποτα να της προσφέρουν.
Αν την αγαπήσεις όμως μείνε. Μείνε να της δείξεις, όλα αυτά που πίστευε ότι θα ‘ρθουν. Μείνε να της προσφέρεις όλα αυτά που αναζητά. Μείνε να γεμίσεις το μέσα της με φως και να νιώσει πως η αγάπη δε πονά, δε ματώνει, δε φυλακίζει ψυχές και δε ραγίζει καρδιές, αλλά συγχωρεί, παλεύει, γεννιέται από την αρχή και ανθίζει όπου βρει λίγο πρόσφορο έδαφος και συνεχίζει.
Γι αυτό όταν την πλησιάσεις ξανά σκέψου. Μην της αφήσεις περιθώρια να πιστέψει σε κάτι άλλο από αυτό που μπορείς να της δώσεις. Μη σπαταλήσεις το χρόνο της, για κάτι που δεν είσαι έτοιμος να ζήσεις. Μη της χαλάσεις την ηρεμία της με φρούδες υποσχέσεις και μεγάλα λόγια.
Αν είναι να μείνεις, βέβαια κάντο. Αν είναι όμως να φύγεις, συνέχισε το δρόμο σου προσπερνώντας τη.
Είχε και αυτή χαμένους ουρανούς, αλλά δε πρόδωσε τα αστέρια της.