Μην τους φοβάσαι όσους αγάπησαν πολύ.. Σημαίνει πως το έλεγε η ψυχή τους!
Γράφει η Άρτεμις Πολυκάρπου.
Κάποιος να τους πει να σωπάσουν, κάποιος να τους πει να μην με ακουμπάνε. Δεν ακούω, δεν νιώθω. Μέσα μου μεγαλώνει ένα θηρίο ανήμερο, ένα παράπονο που δεν σταματά να φυτρώνει. Όσο περνάνε οι μέρες, απλά μαθαίνει να κρύβεται καλύτερα.
Αν δεις τα ματιά μου, ίσως στο τέλος σου φανερωθεί. Μην λυπηθείς, έχω συνηθίσει να το κουβαλάω μαζί μου, έγινε ένα με την πνοή μου. Το αγάπησα γιατί το πλήρωσα ακριβά. Όσο μου λες να προχωρήσω, όσο μου λες να δώσω ευκαιρίες, τίποτα δεν αλλάζει. Αυτό μόνο η καρδιά του καθενός το ξέρει. Πόσο αγάπησε και τι. Νιώσε με και μην μιλάς όσο και να με αγαπάς.
Ξέρεις.. μέσα στα ματιά του έβλεπα όλη μου την ζωή. Τώρα έγινα μετανάστης. Το σπίτι που γνώρισα, το πήρε πίσω με την αγκαλιά του. Δεν του θυμώνω, μα έλα που δεν έχω και πολλά να σου πω. Όσοι αγάπησαν δεν μιλάνε για την αγάπη. Ή την ζουν ή την πληρώνουν. Άσ’τους στον κόσμο τους μην φοβάσαι γι’αυτούς. Όσοι αγάπησαν πολύ σημαίνει ότι το λέει η ψυχή τους. Οι μεγάλες καρδιές πάντα μαθαίνουν να περπατάνε, όσο βαθιά και να είναι η πληγή.
Λένε πως κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Λένε πως αν σε αγαπά θα είναι εδώ δίπλα σου. Λένε σου αξίζει κάποιος καλύτερος. Λένε “εγώ είμαι διαφορετικός”. Μόνο λένε, να σε νιώσει κανείς μπορεί; Να θυμάσαι ψυχή μου πως όποιος σε νιώθει, δεν θα σου πει τίποτα. Γιατί λέξεις δεν υπάρχουν.
Όλα τόσο μικρά μπροστά σε ό,τι αγάπησες! Αφήνεις ελεύθερο ό,τι ένιωσες να γίνει ένα με τον αέρα που εισπνέεις. Μόνο αυτό να ξέρεις! Όταν η ψυχή σου γνωρίσει την αγάπη, όταν νιώσει την ένωση, τίποτα δεν την γαληνεύει παρά μόνο ο χρόνος που σε μαθαίνει να ζεις μαζί της. Ευλογία ή κατάρα; Ένα κομμάτι σου πάντα ανήκει σε έναν προορισμό που μόνο εσύ θα ξέρεις το όνομά του.
Όπως λέει και η Νατάσα στο πανέμορφο τραγούδι «Το όνομά μου»:
Με ρώτησαν “τι τον είχες;”
Με ρώτησαν εμένα τι σε είχα!
Τους είπα πως ήσουν τ’όνομά μου.
Από δω και πέρα πια, μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν.